Browse
Recent Submissions
Now showing 1 - 5 of 162
- ItemThe Problem of the Human Person’ Subjectivity in the Anthropological Thought of Karol Wojtyła(2024-04-10) Lesomar, Antonius AlexThis dissertation presents a critical overview of a crucial problem in Karol Wojtyła’s anthropological thought, namely the problem of the human person’s subjectivity. The main objective of research on this problem is to achieve an adequate understanding of Wojtyła’s conception of subjectivity, which will eventually arrive at an adequate understanding of human being. To achieve this goal, there are three main issues that need to be investigated, dissected and presented in this dissertation, including: the manifestation of the subjectivity in the human experience, the principle or cause of human person’s subjectivity, and the significance of Wojtyła’s conception of subjectivity. The achievement of Wojtyła’s conception of subjectivity, through research and review of these main issues mentioned above, is supported and elaborated with the use of metaphysical explanation and phenomenological description method, and equipped with text analysis and historicity method. The metaphysical explanation method addresses the facts given in experience by finding the causes that justify the existence of these facts and their essential contents. These facts are actions of the human person given in experience. This method guarantees the discovery and explanation of the reasons for the facts of human actions. In the context of explaining the problem of subjectivity, it is about something that cannot be reduced, which is nothing but the principle of the subjectivity of the human person. The phenomenological method allows an interpretation and description of the lived experience of the subjectivity of the human person, namely the lived experience of a conscious personal subject and its manifestations in its activities. Meanwhile, through the method of text analysis, Wojtyła’s conception of subjectivity can be discovered, dissected and then reconstructed in this dissertation. And by using the historicity method, the main concepts of subjectivity in the history of philosophy can be extracted and presented in this dissertation. The results of the research presented in this dissertation affirm that Wojtyła understands subjectivity at the level of metaphysics and phenomenology. At the level of metaphysics, man, as a person, is suppositum or the subject of his existence and activities. Here, he appears as an objective autonomous being. At the level of phenomenology, the human person experiences himself as such and therefore he is the subject in the strictly experiential sense. He also experiences his actions as acts of which he himself is the agent. Thanks to consciousness and especially its reflexive function, man appears as a subjective autonomous being who has experience of himself as a subject, which makes his being fully subjective. At this experiential realm, subjectivity is manifested in the moments of reflection, decision and action. In these moments a person is given in experience as a “self” or “I.” In particular, through action, a person fully reveals himself as a subject and agent. The description of the manifestation of human subjectivity leads to the apprehension of a correct understanding of the principle of human subjectivity, namely the person. Regarding this principle and the adequate understanding of man as a person, Wojtyła adhere to the objective Aristotelian-Thomistic view about man. He accept Aristotle’s notion that human being is a rational animal. The Polish philosopher also follow Boethius’ definition of person, persona est individua substantia rationalis naturae, and made it the basis of his theory of the human person. He also adopt St. Thomas Aquinas’ claim that the person is an incommunicabilis subsistentia. However, these objective views are not enough in explaining the uniqueness and richness of the man as a person. Therefore, Wojtyła enriches and expands the objective view of Aristotelian-Thomistic traditions by asserting the lived experience or the subjective experience of man. The Polish thinker asserts that the man-person as suppositum uniquely reveals himself in the performing actions, and realizes and experiences himself as a subject and agent. And through the actions the person can be captured and understood as the subject. As such, the action is a proper dynamism belonging only to the human person, simultaneously is the proper place of the knowledge of the person. In turn, through the analysis of subjectivity leads us to the discovery and understanding of the man as a person with all of his wealth and complexity. It is this personalism that Wojtyła develops based on the metaphysical method supplemented by phenomenology, and his openness in contact with philosophical trends, science and especially theology. Besides that, Wojtyła’s personalist conception of subjectivity also displays significant consequences for anthropology, ethics, social life and culture. All of these exhibit the specificity of Wojtyła’s conception of subjectivity in his anthropological thought, which I present in this dissertation. Niniejsza rozprawa przedstawia krytyczne spojrzenie na kluczowy problem antropologicznej myśli Karola Wojtyły, jakim jest problem podmiotowości osoby ludzkiej. Głównym celem badań nad tym problemem jest doprowadzenie do adekwatnego zrozumienia Wojtyłowskiej koncepcji podmiotowości, co ostatecznie doprowadzi do adekwatnego zrozumienia istoty ludzkiej. Aby osiągnąć ten cel, w rozprawie należy zbadać, przeanalizować i przedstawić trzy główne zagadnienia, w tym: przejawy podmiotowości w doświadczeniu człowieka, zasady względnie przyczyny podmiotowości osoby ludzkiej oraz znaczenie Wojtyłowskiej koncepcji podmiotowości. Osiągnięcie Wojtyłowskiej koncepcji podmiotowości, poprzez badanie i przegląd wyżej wymienionych głównych zagadnień, jest wspierane i rozwijane metodą wyjaśniania metafizycznego i opisu fenomenologicznego oraz oparte na analizie tekstu i metodzie historyzmu. Metafizyczna metoda wyjaśniania odnosi się do faktów danych w doświadczeniu i polega na poszukiwaniu przyczyn, które uzasadniają istnienie tych faktów i ich istotną treść. Te fakty to działania osoby ludzkiej dane w doświadczeniu. Metoda ta gwarantuje zatem odkrycie i wyjaśnienie przyczyn faktów ludzkich działań. W kontekście wyjaśnienia problemu podmiotowości chodzi o coś, czego nie można zredukować, co jest niczym innym jak zasadą podmiotowości osoby ludzkiej. Metoda fenomenologiczna pozwala na interpretację i opis przeżywanego doświadczenia podmiotowości osoby ludzkiej, czyli przeżywanego doświadczenia świadomego podmiotu osobowego i jego przejawów we właściwych mu działaniach. Metoda analizy tekstu wykorzystywana jest do odkrycia, analizy, a następnie zrekonstruowania Wojtyły rozumienia podmiotowości osoby ludzkiej, podczas gdy metoda historyzmu ma na celu wydobycie i przedstawienie ujęcia Wojtyły na tle głównych koncepcji podmiotowości w historii filozofii. Przedstawione w rozprawie wyniki badań potwierdzają, że Wojtyła pojmuje podmiotowość na poziomie metafizyki i fenomenologii. Na poziomie metafizyki człowiek jako osoba stanowi suppositum, czyli podmiot swojego istnienia i działania, skutkiem czego jawi się jako obiektywna i autonomiczna istota. Na poziomie fenomenologii osoba ludzka doświadcza siebie jako takiej, a zatem jest podmiotem w sensie stricte empirycznym. Doświadcza także swoich czynów jako aktów, których sam jest sprawcą. Dzięki świadomości, a zwłaszcza jej funkcji refleksyjnej, człowiek doświadcza włanej bytowej autonomii, co czyni jego bycie w pełni podmiotowym. W tej sferze doświadczenia podmiotowość przejawia się w aktach refleksji, decyzji i działania. W tych momentach osoba jest dana w doświadczeniu jako „ja”. W szczególności poprzez działanie osoba w pełni objawia się jako podmiot i sprawca. Opis przejawów podmiotowości człowieka prowadzi do uchwycenia właściwego rozumienia zasady podmiotowości człowieka, jaką jest osoba. Odnosząc się do tej zasady i adekwatnego rozumienia człowieka jako osoby, Wojtyła uwzględnia obiektywne arystotelesowsko-tomistyczne stanowisko na temat człowieka. Akceptuje pogląd Arystotelesa, odwołujący się do kluczowej roli rozumności, jak też podąża za Boecjuszową definicją osoby persona est individua substantia rationalis naturae, z której uczynił podstawę swojej teorii osoby ludzkiej. Przyjmuje również twierdzenie św. Tomasza z Akwinu, że osoba jest incommunicabilis subsistentia. Te obiektywne poglądy nie wystarczają jednak do wyjaśnienia wyjątkowości i bogactwa człowieka jako osoby. Dlatego Wojtyła wzbogaca i poszerza obiektywne spojrzenie na ludzką osobę w tradycji arystotelesowsko-tomistycznej, poddając analizie przeżyte, czyli subiektywne doświadczenie człowieka. Polski myśliciel twierdzi, że człowiek-osoba jako suppositum w sposób niepowtarzalny objawia się w sprawianiu czynu, w którym realizuje i doświadcza siebie jako podmiotu i sprawcy. Jedynie poprzez analizę czynu osoba może zostać uchwycona i zrozumiana jako podmiot. Jako taki, czyn jest właściwym dynamizmem należącym tylko do osoby ludzkiej, jednocześnie będąc właściwym miejscem poznania osoby. Z tego względu analiza podmiotowości prowadzi do odkrycia i zrozumienia człowieka jako osoby z całym jej bogactwem i złożonością. Tego rodzaju personalizm Wojtyła rozwija w oparciu o metodę metafizyczną uzupełnioną fenomenologią i otwartość na inne nurty filozoficzne, naukę, a zwłaszcza teologię. Poza tym personalistyczna koncepcja podmiotowości Wojtyły ma również istotne konsekwencje dla antropologii, etyki, życia społecznego i kultury. Wszystko to ukazuje specyfikę koncepcji podmiotowości Wojtyły w jego myśli antropologicznej, którą przedstawiam w tej rozprawie.
- ItemWiarygodność chrześcijańskiej nadziei w ujęciu księdza Wacława Hryniewicza OMI(2024-02-26) Zieja, PawełIstotną cechą człowieczeństwa jest posiadanie nadziei. Życie człowieka, choć dokonuje się w teraźniejszości, jest również ukierunkowane na przyszłość. Każdy człowiek bowiem od przyszłości czegoś oczekuje, na coś liczy, ufa, że spełnią się jego plany. To nadzieja pozwala bez lęku patrzeć w przyszłość, daje siłę do działania i podejmowana odpowiedzialności za swoje życie. Brak nadziei prowadzi natomiast do rozpaczy i utraty sensu życia. Chrześcijańska nadzieja kieruje wzrok człowieka ku Bogu, od którego spodziewa się dobra, jakim jest życie wieczne oraz wskazuje jak właściwie przeżywać życie doczesne. Polskim teologiem, który znaczną część swojego życia poświęcił badaniu zagadnienia chrześcijańskiej nadziei, był zmarły w 2002 roku, ks. Wacław Hryniewicz. Jego dorobek naukowy stanowi duży i cenny wkład w rozwój i zainteresowanie, ciągle aktualną tematyką chrześcijańskiej nadziei. Główny problem badawczy pracy został sformułowany w pytaniu: na czym polega wiarygodność chrześcijańskiej nadziei u Hryniewicza? Odpowiedź na nie znajduje się w czterech rozdziałach niniejszej dysertacji, a każdy z nich składa się z czterech punktów. Pierwszym rozdział dysertacji ukazuje nadzieję jako fundamentalną rzeczywistość ludzkiego życia. Odwołując się do nauczania lubelskiego teologa, wskazano, iż w rzeczywistości nadzieja jest nie tyle potrzebna, ile zdecydowanie niezbędna do życia. Ukazano, że nadzieja ma także charakter transcendentny. W rozdziale tym wskazano również, że istnieje możliwość przyjęcia zupełnie przeciwstawnej postawy względem życia, a więc postawy rozpaczy. Aby ukazać wiarygodność chrześcijańskiej nadziei, bazując na dorobku naukowym lubelskiego teologa, wykazano także, iż nie separuje ona człowieka od doczesnego życia. W drugim rozdziale pracy zaprezentowano to, w jaki sposób lubelski profesor interpretuje biblijne źródła chrześcijańskiej nadziei. Najpierw odwołano się do tekstów ze Starego Testamentu. Wykazano, iż poprzez historię Izraela, nauczanie proroków oraz wizję obiecanego Mesjasza, uwidacznia się na kartach Starego Testamentu obraz trwałej i niezachwianej nadziei, której architektem jest sam Bóg. Analizując interpretowane przez Hryniewicza przypowieści Jezusa, wykazano, iż przepowiadanie Mistrza z Nazaretu jest głoszeniem nadziei, perspektywy wiecznego szczęścia w królestwie Ojca. W rozdziale tym wykazano również, iż fundamentem chrześcijańskiej nadziei jest prawda, że tajemnica Paschy Chrystusa swym zasięgiem obejmuje wszystkich ludzi. W trzecim rozdziale omówiono problem nadziei i jej wiarygodności w obliczu najważniejszych wyzwań obecnych w życiu człowieka. Opierając się na myśli teologicznej prof. Hryniewicza, poruszono takie zagadnienia dotyczące ludzkiej egzystencji jak: wolna wola, problem zła i cierpienia, doświadczenie śmierci oraz korelacja między człowiekiem a światem materialnym. W czwartym rozdziale zaprezentowano w kontekście nadziei, eschatologiczne poglądy lubelskiego teologa. Podjęto się omówienia takich zagadnień jak zmartwychwstanie i życie wieczne, paruzja i sąd Boży, problem piekła oraz hipotezę nadziei zbawienia dla wszystkich. An essential characteristic of humanity is to have hope. Human life, although it takes place in the present, it is also oriented toward the future. Everyone expects something from the future, hopes for something, and trusts that his or her plans will come true. Hope enables us to look to the future without fear and gives us the strength to act and take responsibility for our lives. A lack of dearth of hope, on the other hand, leads to despair and a loss of meaning in life. The Christian hope guides man toward God, from whom he expects the good that is eternal life, and reveals to him how to properly live his life on earth. A Polish theologian who devoted a significant part of his life to studying the question of Christian hope was Fr Wacław Hryniewicz. His scholarly output represents a large and valuable contribution to the development of and interest in, the livable topic of the Christian hope. Accordingly, the main research question was formulated: Q: what is the credibility of the Christian hope in the opinion of Fr Hryniewicz? The answer to the question is to be found in the four chapters o f the dissertation. The first chapter presents that hope is a fundamental reality of human life. According to Fr Hryniewicz, the hope of reality is an essential component of every men’s life. Not only does it have a certain driving force in human life, but it also helps one to pass through difficult moments in life. It is shown that hope is also transcendent in nature. In the chapter, it is also pointed out that it is possible to adopt the very opposite attitude towards life, that is, the attitude of despair. Hopelessness is the opposite of hope, and an attitude that leads to a sense of meaninglessness and denial of the gift of life. To show the credibility of Christian hope, based on the scholarly work o f the Lublin theologian, it was also shown that it does not separate man from temporal life. The second chapter o f the study presents how the Lublin professor interprets the biblical sources of Christian hope. First, reference was made to texts from the Old Testament. It was shown that through the history o f Israel, the teaching of the prophets, and the vision of the promised Messiah, an image of lasting and unshakable hope, whose architect is God himself, becomes visible on the pages of the Old Testament. Central to the Good News proclaimed by Jesus Christ, was the idea of the Kingdom of God. Analyzing the parables o f Jesus as interpreted by Hryniewicz, it was shown that the preaching of the Master of Nazareth is a proclamation of hope, the prospect of eternal happiness in the Father's kingdom. The chapter also shows that the foundation of Christian hope is the truth that the mystery of Christ's Passover embraces all people. The third chapter discusses the problem of hope and its credibility in the face of major challenges present in human life. Drawing on Prof. Hryniewicz's theological thought, issues concerning human existence such as free will, the problem of evil and suffering, the experience of death, and the correlation between man and the material world are addressed. The fourth chapter presents, in the context of hope, the eschatological views of the Lublin theologian. A discussion of such issues as the resurrection and eternal life, the Parousia and God's judgment, the problem of hell, and the hypothesis of the hope of salvation for all are undertaken. In its essence, the Christian hope is eschatological in character, and it is oriented towards God's promised eternal life in His kingdom. This part of the work shows that Professor Hryniewicz's views critically evaluate the eschatology present in the history of theology and characterized by fear and anxiety of punishment and condemnation. According to the author, Christ in his preaching did not focus primarily on the fearful doctrine of damnation, but on the good news of salvation. The Saviour did not frighten people with hell but brought the hope of eternal life. Eschatology as seen by Hryniewicz is thus an eschatology of hope.
- Item„Vir bellator omnes sectas contrarias veritati interficiet". Antyheretycka polemika Hieronima ze Strydonu w komentarzach do Nowego Testamentu(2024-01-22) Szynkowski, MarekPrzedmiotem dysertacji jest polemika Hieronima ze Strydonu z herezjami, obecna w jego komentarzach do Nowego Testamentu. Pierwszy człon tytułu pracy pochodzi z expositio księcia egzegetów do Ef 6, 11. Rozwinięty przez Hieronima na bazie komentowanego wersetu ideał vir bellator, który przy użyciu miecza Bożego słowa unicestwia wszelkie odłamy sprzeciwiające się uznanej prawdzie Wielkiego Kościoła, doskonale koresponduje z modus operandi samego Strydończyka wobec heretyków. W refutacji różnych poglądów heterodoksyjnych Hieronim daje się poznać jako tytułowy vir bellator, który łączy w sobie nade wszystko elokwencję princeps exegetarum z nieustępliwością defensor fidei. W pracy szczegółowo przeanalizowano antyheretycką myśl pustelnika z Betlejem w jego pięciu komentarzach do Nowego Testamentu, a zatem w powstałych bezpośrednio po osiedleniu się w Ziemi Świętej czterech komentarzach do listów Pawłowych, tj. w Ad Philemonem, Ad Galatas, Ad Ephesios i Ad Titum (386-387), oraz w zredagowanym w 398 r. komentarzu egzegetycznym In Matthaeum. Ustalenie takiego obszaru badań nad polemiczną refleksją Hieronima pozwoliło na przeanalizowanie jego stosunku do heterodoksyjnych tez orygenizmu przed i po wybuchu kontrowersji wokół hipotez Aleksandryjczyka w 393 r. w Palestynie. The topic of this doctoral dissertation is the polemics of Jerome of Stridon against heresies present in his commentaries on the New Testament. The first part of the title of this work comes from the expositio of the Prince of Exegetes on Eph. 6:11. The ideal of vir bellator, developed by Jerome on the basis of this verse, who, through the use of the sword of the word of God, annihilates all factions opposing the recognized truth of the Great Church, perfectly corresponds to the modus operandi of the Stridonian himself towards heretics. In the refutation of various heterodox views, Jerome makes him self known as the titular vir bellator, who above all combines the eloquence of the princeps exegetarum with the tenacity of the defensor fidei. The dissertation analyzes in detail the anti-heretical thought of the Monk of Bethlehem in his five commentaries on the New Testament: the four commentaries he wrote immediately after settling in the Holy Land, on the Pauline Epistles, that is, in Ad Philemonem, Ad Galatas, Ad Ephesios and Ad Titum (386-387), along with his exegetical commentary edited in 398, In Matthaeum. Establishing this scope of research on the polemic reflections of Jerome makes it possible to analyze his attitude to the heterodox theses of Origenism before and after the outbreak of the con troversy surrounding the hypotheses of the Alexan drian in 393 in Palestine.
- ItemFormacja duchowa ministranta w świetle posoborowego nauczania Kościoła(2024-01-10) Grzesiak, MarcinMinistrant, który jest przedmiotem materialnym pracy, jest poddany formacji duchowej, która jest fundamentem jego wzrostu duchowego oraz dojrzewania chrześcijańskiego ku świętości. Pomocą w tym procesie formacyjnym jest teologia duchowości, która wskazuje na relację duchową człowieka z Bogiem. Ma ona więc za zadanie wytyczyć ministrantowi drogę odpowiedniej formacji duchowej. Praca składa się z czterech rozdziałów. Pierwszy z nich dotyczy podstaw duchowego rozwoju ministranta i niejako dotyka sedna podjętych badań. Opisanie zatem w rozdziale pierwszym podstaw duchowego rozwoju ministranta: antropologicznej, chrystologicznej, pneumatologicznej, eklezjalno-liturgicznej oraz Maryjno-hagiologicznej wskazuje na fundament duchowości ministranckiej. Wyraża się ona w „budowaniu” w nim silnej osobistej oraz duchowej więzi z Jezusem Chrystusem, która ma prowadzić go do odkrycia i doświadczenia Boga jako Ojca. Drugi rozdział dotyczy płaszczyzn formacji ministranta: psychiczno-emocjonalnej, duchowej, liturgiczno-praktycznej oraz apostolsko-misyjnej. Trzeci rozdział opisuje podmioty odpowiedzialne za formację ministranta. Są nimi w pierwszej kolejności rodzice i najbliższa rodzina, następnie szkoła, środowisko ministranckie, a w dalszej kolejności parafia z duszpasterzami na czele a wreszcie duszpasterstwo służby liturgicznej zarówno na poziomie ogólnokrajowym, jak i diecezjalnym. Ostatni rozdział dysertacji dotyczy podstawowych środków duchowej formacji ministranta, które mają być pomocą w jego rozwoju duchowym. Wśród nich szczególne znaczenie ma Słowo Boże, sakramenty i modlitwa, ale także różne formy rekreacji, dobrze zorganizowane życie środowiska ministranckiego, jak również systematyczna praca nad sobą pod mądrym kierownictwem duchowym. An altar boy, who is the subject of this dissertation, undergoes spiritual formation - the foundation of his spiritual growth and Christian maturation toward holiness. Helpful in this process is the theology of spirituality, which points to man’s spiritual relationship with God. Thus, the theology fulfils the task of guiding altar boys along the path of appropriate spiritual formation. The dissertation consists of four chapters. Chapter one deals with the foundations of the spiritual development of altar boys and concentrates on the sui generis core of the research. Accordingly, the anthropological, Christological, pneumatological, ecclesial- liturgical and Marian-hagiological foundations are regarded as vital components of an altar boy’s spirituality. The latter is expressed in “building” in him a strong personal and spiritual relationship with Jesus Christ, which is to lead him to discover and experience God as Father. The second chapter is devoted to the planes of the formation of altar boys: psycho-emotional, spiritual, liturgical-practical, and apostolic- missionary ones. Chapter three describes entities responsible for the formation of altar boys: first of all, their parents and immediate family, next the school, the altar server community, the parish with its priests, and, last but not least, liturgical service ministry, at both the national and diocesan levels. The final chapter of the dissertation deals with the basic means of spiritual formation of altar boys, intended to be helpful in their spiritual development. Of particular importance are the Word of God, the sacraments, and prayer. One should also mention various forms of recreation, a well-organized life of the altar server community, as well as systematic work on oneself, with wise spiritual direction.
- ItemProblematyka moralno-społeczna w nauczaniu i działalności biskupa Jana Chrapka (1948-2001)(2023-12-14) Glibowski, DanielCelem dysertacji doktorskiej jest ukazanie nauczania oraz działalności biskupa Jana Chrapka (1948-2001) w aspekcie moralno-społecznym. Podstawowym źródłem rozprawy jest bogate nauczanie i działalność piśmiennicza bpa Jana Chrapka, uzupełnione o świadectwa osób, które go znały oraz literaturę przedmiotu. W rozprawie zostały wykorzystane następujące metody badawcze: metoda analizy naukowej, metoda historyczna, opisowa oraz naukowej syntezy i dedukcji. Struktura pracy obejmuje cztery rozdziały. Rozdział I ma charakter biograficzno-kontekstualny. Drugi jest o charakterze fundamentalnym, gdzie nakreślono aksjologię społeczną i fundamenty normatywne życia społecznego w ujęciu Jana Chrapka. W dwóch ostatnich natomiast dokonano pogłębionej analizy kluczowych obszarów zainteresowania ordynariusza radomskiego. W rozdziale III została ukazana problematyka troski Kościoła o środki komunikacji społecznej i ich rola w posłannictwie Kościoła w ujęciu bpa Chrapka. Natomiast w rozdziale IV zaprezentowano różne kwestie dotyczące wolontariatu, który dla bpa Chrapka był uprzywilejowanym przejawem miłości społecznej. Podjęcie badań nad życiem oraz spuścizną pisarską biskupa Chrapka pozwoliło odkryć i opisać wielkie bogactwo jego osobowości, rozliczne obszary działalności kapłańskiej, zakonnej i biskupiej, a także nowatorskie i praktyczne podejście do świata mediów oraz służby na rzecz ubogich. The doctoral dissertation aims to present the teaching and activities of Bishop Jan Chrapek (1948-2001) in the moral and social aspects. The essential source of the dissertation is the rich teaching and writing activities of Bishop Jan Chrapek, supplemented by the testimonies of people who knew him. The author used the following research methods to achieve the objectives of the dissertation: scientific analysis, historical, descriptive, scientific synthesis, and deduction. The structure of the work includes four chapters. Chapter I is biographical and contextual. The second is fundamental, which outlines the social axiology and normative foundations of social life, according to Chrapek. The last two chapters provide an in-depth analysis of the Ordinary of Radom’s two critical areas of interest. Chapter III presents the issue of the Church’s concern for means of social communication and their role in the Church's mission from the point of view of Bishop Chrapek. Chapter IV presents various issues related to volunteering, which, for Bishop Chrapek, was a privileged manifestation of social love. Research on the life and writing legacy of Bishop Chrapek allowed us to describe the extraordinary richness of his personality, numerous areas of priestly, monastic, and episcopal activity, as well as an innovative approach to the world of media and service to the poor.