Studia Prawnicze KUL, 2024, nr 4
Permanent URI for this collection
Browse
Recent Submissions
- ItemOn the need to guarantee deposits of local government units – a discussion against the resolution of Podkarpacki Bank Spółdzielczy in Sanok(Wydawnictwo KUL, 2024) Kowalewska, EwaLocal government, as a form of organizing local public life, participates in the exercise of public authority. Local government units (hereinafter LGUs) run their own financial management and use specific financial outlays to carry out their responsibilities. They are also participants in the financial market and keep their free funds in bank accounts. The research conducted for the purposes of this study concerned the effects of excluding local government units from the deposit guarantee system. It attempts to assess the lack of guarantee protection of local government units in the context of compulsory restructuring conducted by the Bank Guarantee Fund (hereinafter BFG). The dogmatic-legal method and the case study method were used. The research results allow us to conclude that the lack of protection of local government deposits is an important problem, and the applicable legislation does not provide due procedures, for example, in the selection of the right bank. Samorząd terytorialny, jako forma organizacji lokalnego życia publicznego, uczestniczy w sprawowaniu władzy publicznej. Jednostki samorządu terytorialnego prowadzą własną gospodarkę finansową i wykorzystują określone nakłady finansowe do realizacji swoich zadań. Są także uczestnikami rynku finansowego, a posiadane wolne środki przechowują na rachunkach bankowych. Badanie prowadzone na potrzeby niniejszego opracowania dotyczyło skutków wyłączenia jednostek samorządu terytorialnego z systemu gwarantowania depozytów. Ich celem była próba oceny braku ochrony gwarancyjnej jednostek samorządu terytorialnego w kontekście przymusowej restrukturyzacji prowadzonej przez Bankowy Fundusz Gwarancyjny. W artykule posłużono się metodą dogmatyczno-prawną oraz studium przypadku. Otrzymane wyniki pozwalają wnioskować, że zagadnienie braku ochrony depozytów jednostek samorządu terytorialnego jest ważnym problemem, a obowiązujące ustawodawstwo nie zapewnia należytych procedur chociażby w zakresie wyboru właściwego banku. Місцеве самоврядування, як форма організації локального суспільного життя, бере участь у здійсненні публічної влади. Органи місцевого самоврядування здійснюють власне фінансове управління і використовують певні фінансові ресурси для виконання своїх завдань. Вони також є учасниками фінансового ринку і зберігають свої вільні кошти на банківських рахунках. Аналіз, проведений для цілей цього дослідження, стосувався наслідків виключення органів місцевого самоврядування із системи гарантування вкладів. Його метою була спроба оцінити відсутність гарантійного захисту органів місцевого самоврядування в контексті примусової реструктуризації, проведеної Банківським гарантійним фондом. У статті використано догматико-юридичний метод та метод аналізу конкретних ситуацій. Отримані результати дозволяють зробити висновок, що питання відсутності захисту вкладів органів місцевого самоврядування є важливою проблемою, а чинне законодавство не передбачає належних процедур, принаймні щодо вибору відповідного банку. Местное самоуправление, как форма организации местной общественной жизни, участвует в осуществлении публичной власти. Субъекты местного самоуправления самостоятельно управляют своими финансами и используют определенные финансовые ресурсы для выполнения своих задач. Они также являются участниками финансового рынка и хранят свободные средства на банковских счетах. Исследования, проведенные в рамках данной статьи, касались последствий исключения субъектов местного самоуправления из системы гарантирования вкладов. Их целью была попытка оценить отсутствие гарантийной защиты субъектов местного самоуправления в контексте принудительной реструктуризации, проводимой Банковским гарантийным фондом. В статье использовался догматико-правовой метод и метод кейс-стади. Полученные результаты позволяют сделать вывод о том, что проблема отсутствия защиты вкладов субъектов местного самоуправления является актуальной, а действующее законодательство не обеспечивает надлежащих процедур, в том числе и в отношении выбора подходящего банка.
- ItemCharacteristics of service by a court enforcement officer in Polish civil proceedings in the context of Article 139 (1) of the Code of Civil Procedure(Wydawnictwo KUL, 2024) Kowalik, EmilThe institution of service by a court enforcement officer has significantly impacted the regularity of the service of court letters. The provisions introduced put an end to the so-called fiction of service on individuals, which meant that after two attempts at service, the court could assume that the document had been effectively served. It was recognised that this too often led to prejudice to the rights of defendants, in particular those who had not lived at the addresses indicated by the plaintiffs for a long time, and often, due to the correct (fictitious) service of payment orders, they were obliged to pay the fees resulting from final court decisions. Unfortunately, under the previous legislation, there were cases of claimants giving unverified or even false information. The legislator obligatorily introduced into the Polish legal order, in Article 1391 of the Code of Civil Procedure, the service of letters through a court enforcement officer if a statement of claim or any other writ of summons that gives rise to the need to defend the rights of the defendant has not been effectively served on the defendant under Articles 131–139 of the Code of Civil Procedure. Thus, contrary to the principle of routine service, the legislator imposed the resulting obligations not on the procedural authority but on the initiator of the proceedings in the case. This study aims to present the institution of the court enforcement officer in Polish civil proceedings and discuss its advantages and disadvantages. It is particularly relevant in light of the changes introduced by the amendment of the CCP of 9 March 2023, effective from 1 July 2023, which are designed to improve this type of service. Doręczenia komornicze istotnie wpłynęły na prawidłowość dokonanych doręczeń pism sądowych. Wprowadzone przepisy położyły kres tzw. fikcji doręczenia osobom fizycznym, która oznaczała, że po dwóch próbach doręczenia sąd mógł przyjąć, iż dokument został skutecznie doręczony. Uznano, że zbyt często prowadziło to do uszczerbku w prawach pozwanych, w szczególności tych, którzy od dłuższego czasu nie zamieszkiwali pod adresami wskazanymi przez powodów – często, z uwagi na prawidłowe (fikcyjne) doręczenie nakazów zapłaty, byli oni zobowiązani do zapłaty kwot wynikających z prawomocnych orzeczeń sądowych. Niestety, pod rządami poprzednio obowiązujących przepisów zdarzały się przypadki podawania przez powodów niezweryfikowanych lub wręcz nieprawdziwych adresów. Ustawodawca obligatoryjnie w art. 1391 Kodeksu postępowania cywilnego wprowadził do polskiego porządku prawnego doręczanie pism za pośrednictwem komornika sądowego w przypadku, gdy pozew lub inne pismo wywołujące potrzebę obrony praw pozwanego nie zostało skutecznie doręczone pozwanemu zgodnie z art. 131–139 K.p.c. Tym samym ustawodawca, wbrew zasadzie doręczeń rutynowych, nałożył wynikające z nich obowiązki nie na organ procesowy, lecz na inicjatora postępowania w sprawie. Niniejsze opracowanie ma na celu przedstawienie instytucji komornika sądowego w polskim postępowaniu cywilnym oraz omówienie jej zalet i wad. Jest to szczególnie istotne w świetle zmian wprowadzonych nowelizacją Kodeksu postępowania cywilnego z dnia 9 marca 2023 r., obowiązującą od dnia 1 lipca 2023 r., które mają usprawnić ten rodzaj służby. Вручення судовим виконавцем суттєво вплинулo на вірність вручення судових листів. Запроваджені правила поклали край так званій фікції вручення фізичним особам, яка означала, що після двох спроб вручення суд міг вважати, що документ був ефективно вручений. Було визнано, що це надто часто призводило до порушення прав відповідачів, зокрема тих, хто тривалий час не проживав за вказаною позивачами адресою – часто через належне (фіктивне) вручення платіжних доручень їх зобов’язували сплатити суми, що випливають з остаточних судових рішень. На жаль, за попереднім законодавством траплялися випадки, коли позивачі вказували неперевірені або навіть фальшиві адреси. Законодавець у ст. 1391 Цпк ввів у польський правопорядок обов’язковe вручення листів через судового виконавця у випадку, якщо позовна заява або інший лист, що викликає необхідність захисту прав відповідача, не був ефективно вручений відповідачу відповідно до ст. 131–139 ЦПК. Таким чином, законодавець, всупереч принципу рутинного вручення, поклав обов’язки, що випливають з нього, не на процесуальний орган, а на ініціатора провадження у справі. Це дослідження має на меті представити інститут судового виконавця в польському цивільному процесі та обговорити його переваги та недоліки. Це питання є особливо актуальним у світлі змін, внесених поправкою до Цивільного процесуального кодексу від 9 березня 2023 року, яка набулa чинності 1 липня 2023 року, що мають на меті вдосконалити цей вид служби. Вручения через судебного исполнителя существенно повлияли на надлежащий порядок осуществления вручений судебных писем. Введенные правила положили конец так называемой фикции вручения физическим лицам, которая означала, что после двух попыток вручения суд мог считать, что документ был вручен надлежащим образом. Было признано, что это слишком часто приводило к ущемлению прав ответчиков, в частности тех, кто долгое время не проживал по указанным истцами адресам, зачастую благодаря правильному (фиктивному) вручению платежных поручений они были обязаны выплатить суммы, вытекающие из вступивших в законную силу судебных решений. К сожалению, при прежнем законодательстве были случаи, когда истцы указывали непроверенные или даже ложные адреса. Законодатель в обязательном порядке ввел в польский правопорядок в статье 1391 Гражданско-процессуального кодекса вручение писем через судебного исполнителя в случае, если исковое заявление или иное письмо, вызывающее необходимость защиты прав ответчика, не было вручено надлежащим образом ответчику в соответствии со статьями 131–139 Гражданско-процессуального кодекса. Таким образом, законодатель, вопреки принципу обычного вручения, возложил возникающие обязанности не на процессуальный орган, а на инициатора производства по делу. Цель данного исследования – представить институт судебного исполнителя в польском гражданском производстве и обсудить его преимущества и недостатки. Это особенно важно в свете изменений, внесенных поправками к Гражданско-процессуальному кодексу от 9 марта 2023 года, вступившими в силу с 1 июля 2023 года, которые призваны усовершенствовать данный вид службы.
- ItemEnvironmental protection solutions and real estate tax(Wydawnictwo KUL, 2024) Majka, PawełThis study analyses real estate tax regulations in the context of taxation of land occupied for photovoltaic farms and taxation of electrostatic precipitators and hydropower plants in the context of ecological solutions. The analysis of the applicable regulations leads to the conclusion that there are solutions in the real estate tax that can be described as, to put it mildly, not encouraging “green” behaviour, an example of which is the highest rate of taxation of land occupied for a photovoltaic power plant, as well as taxation of elements of hydroelectric power plants. Also, the “randomness” of taxation of buildings in real estate tax causes doubts regarding the taxation of electrostatic precipitators, which results in the lack of the expected ecological incentive to install these facilities. The Author uses the method of dogmatic and legal analysis of court decisions. Przedmiotem opracowania jest analiza regulacji podatku od nieruchomości w kontekście opodatkowania gruntów zajętych na farmy fotowoltaiczne oraz opodatkowania elektrofiltrów i elektrowni wodnych w kontekście rozwiązań ekologicznych. Analiza obowiązujących przepisów prowadzi do wniosku, że w podatku od nieruchomości występują rozwiązania, które można uznać za co najmniej niemotywujące do zachowań „ekologicznych”, czego przykładem jest opodatkowanie najwyższą stawką gruntów zajętych na elektrownię fotowoltaiczną, jak również opodatkowanie elementów elektrowni wodnych. Ponadto „przypadkowość” w opodatkowaniu budowli w podatku od nieruchomości powoduje wątpliwości odnośnie do opodatkowania elektrofiltrów, co skutkuje brakiem oczekiwanej zachęty (bodźca) o charakterze ekologicznym do instalowania tych obiektów. Autor posłużył się analizą dogmatyczno-prawną oraz analizą orzeczeń sądów administracyjnych. Предметом дослідження є аналіз податкового законодавства на нерухоме майно в контексті оподаткування землі, зайнятої під фотоелектричні ферми та оподаткування електрофільтрів і гідроелектростанцій у контексті екологічних рішень. Аналіз чинного законодавства дозволяє зробити висновок, що в податку на нерухоме майно існують рішення, які можна вважати принаймні такими, що не мотивують “екологічної” поведінки, прикладом чого є найвища ставка оподаткування землі, зайнятої під фотоелектричну станцію, а також оподаткування елементів гідроелектростанцій. Крім того, “випадковість” оподаткування будівель податком на нерухоме майно викликає сумніви щодо оподаткування електрофільтрів, що призводить до відсутності очікуваного екологічного стимулу для встановлення цих об’єктів. Автор використовував догматико-правовий аналіз та аналіз рішень адміністративних судів. Предметом данной работы является анализ регулирования налога на недвижимость в контексте налогообложения земель, занятых фотоэлектрическими фермами, и налогообложения электрофильтров и гидроэлектростанций в контексте экологических решений. Анализ действующих норм приводит к выводу о наличии в налоге на недвижимость решений, которые можно рассматривать, по крайней мере, как немотивирующие для «экологичного» поведения, примером которых является налогообложение по максимальной ставке земли, занятой фотоэлектрической станцией, а также налогообложение элементов гидроэлектростанций. Кроме того, «случайность» в налогообложении сооружений в рамках налога на имущество вызывает сомнения в налогообложении электрофильтров, что приводит к отсутствию ожидаемого стимула (побуждения) экологического характера для установки этих сооружений. Автор использовал догматико-правовой анализ и анализ решений административных судов.
- ItemOn the dissonance between the legislature’s actual and declared objectives of shaping the agricultural system(Wydawnictwo KUL, 2024) Mikołajczyk, Joanna; Nowak, IreneuszAt the root of the restrictive legal regulations that were introduced in the Act of 11 April 2003 on Shaping the Agricultural System is the assumption of the special importance of agricultural real estate in the socio-economic system in Poland. The objectives of the legislator can be reconstructed primarily based on the preamble to the Act, as well as the content of Article 1 of the UKUR At the same time, these goals should be interpreted as a set of values and substantive requirements for the formation of the agricultural system. The preamble to the UKUR specifies the goals that the legislature intended the regulation to achieve, in particular: to strengthen the protection and development of family farms that are the basis of the agricultural system of the Republic of Poland, ensuring the proper development of agricultural land in the country, ensuring food security for citizens and supporting diversified agricultural activities conducted in accordance with environmental requirements and conducive to rural development. On the other hand, the provision of Article 1 of the UKUR specifies expressis verbis the objectives to be achieved with the use of the instrumentality provided by the law, including among them: 1) improving the area structure of farms; 2) counteracting excessive concentration of agricultural real estate; 3) ensuring that agricultural activities are carried out on family farms by qualified persons; 4) promoting the development of rural areas; 5) implementing and applying agricultural support instruments; 6) active state policy. The tasks expressed in Article 1 of the UKUR are not consistent with the conceptual assumptions expressed by the legislator in the preamble, which are accepted as justification for the legislative activity undertaken. The juxtaposition of the content of the preamble of the UKUR and Article 1 of the UKUR with the political and legal environment in which the law operates, allows one to conclude that there has been a dissonance between the actual and revealed intentions of the legislator’s action. U podstaw restrykcyjnych regulacji prawnych, które wprowadzono w ustawie o kształtowaniu ustroju rolnego, leży założenie o szczególnym znaczeniu nieruchomości rolnych w ustroju społeczno-gospodarczym Polski. Cele ustawodawcy można zrekonstruować przede wszystkim na podstawie preambuły ustawy, jak też treści art. 1 ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego. Cele te powinny być jednocześnie interpretowane jako zbiór wartości i merytorycznych wymogów kształtowania ustroju rolnego. W preambule ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego określono cele, które zgodnie z założeniami ustawodawcy ma realizować regulacja, a są nimi: wzmocnienie ochrony i rozwój gospodarstw rodzinnych stanowiących podstawę ustroju rolnego Rzeczypospolitej Polskiej; zapewnienie właściwego zagospodarowania ziemi rolnej w Rzeczypospolitej Polskiej; zapewnienie bezpieczeństwa żywnościowego obywateli oraz wspieranie zróżnicowanego rolnictwa prowadzonego w zgodzie z wymogami ochrony środowiska i sprzyjającego rozwojowi obszarów wiejskich. Z kolei przepis art. 1 ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego expressis verbis określa cele, które mają zostać osiągnięte przy zastosowaniu instrumentarium przewidzianego w ustawie, zaliczając do nich: 1) poprawę struktury obszarowej gospodarstw rolnych; 2) przeciwdziałanie nadmiernej koncentracji nieruchomości rolnych; 3) zapewnienie prowadzenia działalności rolniczej w gospodarstwach rodzinnych przez osoby o odpowiednich kwalifikacjach; 4) wspieranie rozwoju obszarów wiejskich; 5) wdrażanie i stosowanie instrumentów wsparcia rolnictwa; 6) aktywną politykę państwa. Zadania wskazane w art. 1 ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego nie są spójne z wyrażonymi przez ustawodawcę w preambule założeniami koncepcyjnymi, które przyjmowane są jako uzasadnienie dla podejmowanej działalności ustawodawczej. Zestawienie treści preambuły ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego oraz art. 1 tej regulacji ze środowiskiem polityczno-prawnym, w którym ustawa funkcjonuje, pozwala stwierdzić, iż doszło do dysonansu pomiędzy rzeczywistymi a ujawnionymi intencjami działania ustawodawcy. В основі обмежувальних правових норм, запроваджених Законом про формування аграрного устрою, лежить припущення про особливу важливість сільськогосподарської нерухомості в соціально-економічній системі Польщі. Цілі законодавця можна реконструювати, насамперед, на основі преамбули до Закону, а також змісту статті 1 Закону про формування аграрного устрою. Ці цілі слід одночасно інтерпретувати як набір цінностей та змістовних вимог до формування аграрного устрою. У преамбулі Закону про формування аграрного устрою визначено цілі, які, згідно з припущеннями законодавця, має реалізувати закон, а саме: посилення захисту та розвитку сімейних фермерських господарств, що становлять основу аграрного устрою Республіки Польща; забезпечення належного управління сільськогосподарськими землями в Республіці Польща; забезпечення продовольчої безпеки громадян та підтримка диверсифікованого сільського господарства, яке ведеться з дотриманням вимог охорони довкілля та сприяє розвитку сільських територій. У свою чергу, положення статті 1 Закону про формування аграрного устрою expressis verbis визначає цілі, які мають бути досягнуті за допомогою інструментів, передбачених Законом, серед яких 1) поліпшення територіальної структури сільськогосподарських підприємств; 2) протидія надмірній концентрації сільськогосподарської нерухомості; 3) забезпечення ведення сільськогосподарської діяльності в сімейних господарствах особами, які мають відповідну кваліфікацію; 4) підтримка розвитку сільських територій; 5) впровадження та застосування інструментів підтримки сільського господарства; 6) активна державна політика. Завдання, зазначені у статті 1 Закону про формування аграрного устрою, не узгоджуються з концептуальними припущеннями, висловленими законодавцем у преамбулі, які прийняті в якості обґрунтування здійснюваної законодавчої діяльності. Зіставлення змісту преамбули Закону про формування аграрного устрою та статті 1 цього нормативно-правового актy з політико-правовим середовищем, в якому функціонує Закон, дозволяє зробити висновок про дисонанс між дійсними та виявленими цілями законодавця. В основе ограничительных правовых норм, введенных Законом о формировании сельскохозяйственного строя, лежит предположение об особой значимости сельскохозяйственной недвижимости в социально-экономической системе Польши. Цели законодателя можно реконструировать, прежде всего, на основе преамбулы к Закону, а также содержания статьи 1 Закона о формировании сельскохозяйственного строя. Эти цели следует одновременно интерпретировать как набор ценностей и содержательных требований к формированию сельскохозяйственного строя. В преамбуле к Закону о формировании сельскохозяйственного строя изложены цели, которые, по замыслу законодателя, должно преследовать данное регулирование, а именно: усиление защиты и развития семейных хозяйств, составляющих основу сельскохозяйственного строя Республики Польша; обеспечение надлежащего управления земельными ресурсами сельскохозяйственного назначения в Республике Польша; обеспечение продовольственной безопасности граждан; поддержка многоотраслевого сельского хозяйства, функционирующего в соответствии с требованиями охраны окружающей среды и способствующего развитию сельских территорий. В свою очередь, положение статьи 1 Закона о формировании сельскохозяйственного строя expressis verbis определяет цели, которые должны быть достигнуты с использованием инструментов, предусмотренных Законом, в том числе: 1) улучшение территориальной структуры хозяйств; 2) противодействие чрезмерной концентрации сельскохозяйственной недвижимости; 3) обеспечение ведения сельскохозяйственной деятельности в семейных хозяйствах лицами, имеющими соответствующую квалификацию; 4) поддержка развития сельских территорий; 5) внедрение и применение инструментов поддержки сельского хозяйства; 6) активная государственная политика. Задачи, обозначенные в статье 1 Закона о формировании сельскохозяйственного строя, не соответствуют концептуальным посылкам, выраженным законодателем в преамбуле, которые принимаются в качестве обоснования осуществляемой законодательной деятельности. Сопоставление содержания преамбулы Закона о формировании сельскохозяйственного строя и статьи 1 данного нормативного акта с политико-правовой средой, в которой функционирует данный Закон, позволяет сделать вывод о наличии диссонанса между реальными и выявленными намерениями деятельности законодателя.
- ItemThe normative significance of the valuation report in light of the resolution on disposing of real estate under a “premises in exchange for land” settlement(Wydawnictwo KUL, 2024) Słotwiński, SzymonWith effect from 1 April 2021, the Act of 16 December 2020 on Disposing of Real Estate under a “Premises in exchange for Land” Settlement entered into force. This act introduced a new model of trading in real estate owned by communes and districts, which allows for a non-monetary settlement of part of the transaction. Article 4(1) of the act identifies the first step necessary to manage local government’s real estate, which involves adopting a resolution by the competent constituting body on disposing of real estate under a “premises in exchange for land” settlement. However, crucial for the present study is paragraph 2 of the said article. According to this provision, a draft resolution specifying the rules for disposing of real estate under a “premises in exchange for land” settlement shall include a valuation report determining the value of such real estate, drawn up by a property valuator not earlier than three months before submitting this draft resolution to the council. In the author’s opinion, two research problems are associated with the current content of Article 4(2), pertaining to 1) the impact of the validity period and purpose of the valuation report on the defectiveness of the resolution; 2) the consequences of integrating the valuation report with the content of the draft resolution that lays down rules on disposing of real estate under a “premises in exchange for land” settlement in terms of copyright matters. The dogmatic method was used during the research. Z dniem 1 kwietnia 2021 r. weszła w życie ustawa z dnia 16 grudnia 2020 r. o zbywaniu nieruchomości z rozliczeniem „lokal za grunt”. Akt ten wprowadził nowy model obrotu nieruchomościami stanowiącymi własność gminy oraz powiatu, który pozwala na niepieniężne rozliczenie części dokonywanej transakcji. W ust. 1 art. 4 tej ustawy wskazano pierwszy etap niezbędny do zagospodarowania nieruchomością samorządową, którym jest podjęcie przez właściwy organ stanowiący uchwały o zbyciu nieruchomości z rozliczeniem „lokal za grunt”. Kluczowy dla niniejszego studium jest jednak ust. 2 tego artykułu. Jak stanowi ten przepis, do projektu uchwały określającej zasady zbywania nieruchomości z rozliczeniem „lokal za grunt” dołącza się operat szacunkowy określający wartość tej nieruchomości, sporządzony przez rzeczoznawcę majątkowego nie wcześniej niż na trzy miesiące przed dniem przedłożenia radzie tego projektu uchwały. W ocenie autora, z obecnej treści art. 4 ust. 2 wynikają dwa problemy badawcze dotyczące: 1) wpływu okresu i celu sporządzenia operatu szacunkowego na wadliwość uchwały; 2) prawnoautorskich konsekwencji zintegrowania operatu szacunkowego z treścią projektu uchwały określającej zasady zbywania nieruchomości z rozliczeniem „lokal za grunt”. Na potrzeby przeprowadzonych badań posłużono się metodą dogmatyczną. 1 квітня 2021 року набув чинності Закон від 16 грудня 2020 року про продаж нерухомого майна з розрахунком “приміщення за землю”. Цим законом запроваджено нову модель торгівлі нерухомістю, що належить громаді та району, яка дозволяє здійснювати негрошові розрахунки частини проводженої трансакції. У п 1 ст. 4 цього ж Закону було вказано на перший етап, необхідний для правильного освоєння нерухомого майна місцевого самоврядування, яким є прийняття уповноваженим органом рішення про продаж нерухомого майна із розрахунком “приміщення за землю”. Однак ключовим моментом для цього дослідження є параграф 2 цієї статті. Згідно з цим законом, до проєкту постанови, що визначає правила продажу нерухомого майна із розрахунком “приміщення за землю”, додається звіт про оцінку вартості нерухомого майна, складений оцінювачем не раніше, ніж за три місяці до дня внесення цього проєкту рішення на розгляд радою. На думку автора, із дійсного змісту ст. 4 розділ 2 виникають дві проблеми дослідження: 1) вплив періоду та мети складання звіту про оцінку на дефектність рішення; 2) юридичноавторські наслідки інтеграції звіту про оцінку до змісту проєкту постанови, що визначає принципи продажу нерухомого майна з розрахунком “приміщення за землю”. Для досягнення цілей даного дослідження було автором використано догматичний метод. С 1 апреля 2021 года вступил в силу закон от 16 декабря 2020 года об отчуждении недвижимости в порядке расчета «помещение в обмен на землю». Данный закон ввел новую модель реализации недвижимости, находящейся в собственности гмины или повята, которая позволяет осуществлять неденежные расчеты по части осуществляемой сделки. В пункте 1 статьи 4 данного закона указан первый этап, необходимый для управления имуществом местных органов власти – принятие компетентным учредительным органом решения об отчуждении имущества в порядке расчета «помещение в обмен на землю». Однако для данного исследования принципиально важным является пункт 2 данной статьи. Согласно этому положению, к проекту решения, устанавливающему правила отчуждения недвижимого имущества в порядке расчета «помещение в обмен на землю», должен быть приложен отчет об оценке объекта оценки, определяющий стоимость такого имущества, составленный оценщиком имущества не ранее чем за три месяца до даты внесения данного проекта решения в совет. По мнению автора, из нынешнего содержания статьи 4 (2) вытекают две исследовательские проблемы, касающиеся: 1) влияния периода и цели составления отчета об оценке на дефектность решения; 2) правоустанавливающих последствий интеграции отчета об оценке объекта оценки и содержания проекта решения, определяющего принципы отчуждения недвижимости в порядке расчета «помещение в обмен на землю». Для целей проведенного исследования использовался догматический метод.