Preewangelizacja - ekstrawagancja czy pastoralna konieczność?

Abstract

Ponieważ Chrystus umarł za wszystkich ludzi, a Bóg „pragnie by wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy” (1 Tm 2, 4), nikt nie może być w sposób aprioryczny wykluczony z ewangelizacyjnej misji Kościoła. Jeżeli zbawienie dokonane przez Chrystusa, całe Jego dzieło i On sam są ostatecznym dobrem wszystkich ludzi, to wszyscy i każdy z osobna mają prawo o Nim słyszeć od tych, którzy już uwierzyli (ES 64). W tym kontekście preewangelizację należy postrzegać nie jako ekstrawagancję ale jako konieczną działalność Kościoła mającą na celu przygotowanie w świadomości ludzi niewierzących w Boga fundamentu pod przyjęcie Radosnej Nowiny o zbawieniu, które jest w Chrystusie Jezusie. Autor artykułu przedstawia podstawy teologiczne preewangelizacji, następnie charakteryzuje jej potencjalnych adresatów w Polsce, by w ostatniej części zarysować główne formy dialogu z niewierzącymi.Author of this article presents a theological basis of pre-evangelization, then it characterizes its potential recipients in Poland, to scratch in the last part the main forms of dialogue with non-believers.