Autopoprawki w tłumaczeniu symultanicznym. Analiza mechanizmów naprawczych studentów tłumaczenia ustnego
Abstract
The aim of the present dissertation is to analyse the corrective mechanisms, i.e. introducing self-repairs, in the simultaneous interpreting course of second-year MA English Philology students at the John Paul II Catholic University of Lublin. The author investigates whether trainee interpreters are able to control the quality of their interpreting: to introduce self-corrections to their interpreting output. The first part of the paper consists of a theoretical introduction: (a) a description of cognitive models of simultaneous interpreting (cf. Seleskovitch 1968, Lederer 1981, Setton 2002, Gile 2009), (b) the phenomenon of self-repairs in spontaneous speech and interpreting (cf. Levelt 1983, Petite 2005, Woroch 2015, Magnifico & Defrancq 2019), (c) a description of introspective methods, with particular emphasis on retrospection in simultaneous interpretation research (cf. Krings 1986, Lörscher 1987, Ericsson & Simon 1993, Kußmaul 1995, Vik-Tuovinen 2002, Napier 2004). Finally, a detailed description of the methodology of the study is provided as well. The research corpus consists of recordings and transcriptions of the interpreting output of two different source texts (product) and the retrospective protocols of 21 trainee interpreters (process). In the second part, the author focuses on presenting a detailed taxonomy of self-repairs, and in the third part, she provides didactic implications, i.e. a set of corrective exercises designed to sensitise students to the nature of correction processes. The proposed exercises can find practical application in interpreter training.
Celem niniejszej dysertacji jest analiza mechanizmów naprawczych, tj. wprowadzenia autopoprawek, w tłumaczeniu symultanicznym studentów specjalizacji tłumaczeniowej II roku studiów magisterskich filologii angielskiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II. Autorka bada, czy początkujący tłumacze są w stanie kontrolować jakość swojego tłumaczenia, tj. wprowadzać do niego autopoprawki. Pierwszą część pracy stanowi wprowadzenie teoretyczne: (a) opis modeli kognitywnych tłumaczenia symultanicznego (m.in. Seleskovitch 1968, Lederer 1981, Setton 2002, Gile 2009), (b) zjawisko autopoprawek w kontekście mowy spontanicznej i tłumaczenia ustnego (m.in. Levelt 1983, Petite 2005, Woroch 2015, Magnifico & Defrancq 2019), (c) opis metod introspekcji – ze szczególnym uwzględnieniem retrospekcji w badaniach nad tłumaczeniem symultanicznym (m.in. Krings 1986, Lörscher 1987, Ericsson & Simon 1993, Kußmaul 1995, Vik-Tuovinen 2002, Napier 2004) oraz szczegółowy opis metodologii przeprowadzonego badania. Korpus badawczy stanowią nagrania i transkrypcje przekładu symultanicznego dwóch różnych tekstów źródłowych (produkt) oraz protokoły retrospektywne 21 początkujących tłumaczy (proces). W drugiej części autorka proponuje zaprojektowaną przez siebie szczegółową taksonomię autopoprawek, zaś w ostatniej – przedstawia implikacje dydaktyczne: zestaw ćwiczeń korekcyjnych, mających na celu uwrażliwienie studentów na istotę procesów naprawczych. Ćwiczenia mogą zostać zastosowane w praktyce podczas zajęć przekładu symultanicznego.
Description
Wydział Nauk Humanistycznych, Instytut Językoznawstwa; promotor: dr hab. Konrad Klimkowski
Keywords
simultaneous interpreting, self-repairs, correction, monitoring, tłumaczenie symultaniczne, autopoprawki, korekta