The Bishop's Right to Parish Taxation
Loading...
Date
2021
Authors
Journal Title
Journal ISSN
Volume Title
Publisher
Wydawnictwo KUL
Abstract
The diocesan tax is a compulsory cash benefit imposed on the income of both a juridical person and a physical person. There are two types of tax in canon law: ordinary and extraordinary tax. Although the Pontifical Council for Legislative Texts issued the authentic interpretation of c. 1263 and ruled that tax may not be imposed on Mass offerings, some doubts might arise as to the legitimacy of the tax imposed on “other physical persons”. The conciliar Decree Christus Dominius states that priests are to contribute from their clerical income for the needs of the diocese “according to the bishop’s determination”. As such, tax may be imposed only in the event of grave necessity determined by the diocesan bishop following consultation with advisory bodies. Extraordinary exaction by its very nature should be understood as the voluntary offerings of clerics as their contribution for a specific diocesan purpose. The aim of the article is to draw attention to the legal requirements for imposing an extraordinary tax, the motives for establishing it, as well as possible tax exemptions. The analysis of the article is based on an exploration of the history of development of c. 1263; the concept of tax in canon law; extraordinary exaction; the subject of extraordinary exaction; the qualities of the extraordinary exaction; legal requirements of imposing extraordinary exaction; the question of income.
Podatek diecezjalny jest obowiązkowym świadczeniem pieniężnym nakładanym na dochody zarówno osoby prawnej, jak i fizycznej. W prawie kanonicznym istnieją dwa rodzaje podatków: zwykły i nadzwyczajny. Chociaż Papieska Rada ds. Tekstów Prawnych wydała autentyczną interpretację kan. 1263 i orzekła, że podatek nie może być nakładany na ofiary mszalne, pojawiają się jednak wątpliwości co do zasadności podatku nakładanego na „inne osoby fizyczne”. Dekret soborowy Christus Dominius stanowi, że kapłani mają przeznaczać z dochodów duchownych na potrzeby diecezji „zgodnie z postanowieniem biskupa”. Jako taki może być nałożony tylko w przypadku poważnej konieczności, która jest określana przez biskupa diecezjalnego po zasięgnięciu opinii organów doradczych. Nadzwyczajne świadczenie, ze swej natury, powinno być rozumiane jako dobrowolne ofiary duchownych, jako ich wkład w konkretne cele diecezjalne. Celem artykułu jest zwrócenie uwagi na prawne wymogi nakładania podatku nadzwyczajnego na duchownych, motywy jego ustanowienia, a także rozumienie czym jest dochód. Rozważania dotyczą następujących aspektów: 1) historia rozwoju kan. 1263; 2) pojęcie podatku w prawie kanonicznym; 3) świadczenie nadzwyczajne; 4) przedmiot świadczenia nadzwyczajnego; 5) cechy nadzwyczajnego podatku; 6) prawne wymogi ustanowienia świadczenia nadzwyczajnego; 7) kwestia dochodu.
Епархиальный налог – это обязательный платеж, взимаемый с доходов как юридических, так и физических лиц. В каноническом праве существует два вида налогов: обычные и чрезвычайные. Хотя Папский совет по интерпретации законодательных текстов дал аутентичное толкование кан. 1263 и постановил, что налог не может взиматься с пожертвований на служение Мессы, существуют сомнения в законности налога, взимаемого с »других физических лиц«. Согласно декрету Второго Ватиканского собора Christus Dominius, священники должны выделять из своего церковного дохода средства на нужды епархии, »как это определено епископом«. Как таковой, он может быть наложен только в случае крайней необходимости, которая определяется епархиальным епископом после консультации с совещательными органами. Чрезвычайный налог, по своей природе, должен пониматься как добровольное приношение духовенства, как его вклад в достижение конкретных епархиальных целей. Цель данной статьи – осветить юридические требования для введения чрезвычайного налога на духовенство, мотивы его установления и понимание того, что представляет собой доход. Положения статьи основаны на анализе существенных аспектов таких как: история развития кан. 1263, понятие налога в каноническом праве, чрезвычайный платеж, объект чрезвычайного платежа, характеристика чрезвычайного налога, юридические требования для установления чрезвычайного платежа, вопрос дохода.
Podatek diecezjalny jest obowiązkowym świadczeniem pieniężnym nakładanym na dochody zarówno osoby prawnej, jak i fizycznej. W prawie kanonicznym istnieją dwa rodzaje podatków: zwykły i nadzwyczajny. Chociaż Papieska Rada ds. Tekstów Prawnych wydała autentyczną interpretację kan. 1263 i orzekła, że podatek nie może być nakładany na ofiary mszalne, pojawiają się jednak wątpliwości co do zasadności podatku nakładanego na „inne osoby fizyczne”. Dekret soborowy Christus Dominius stanowi, że kapłani mają przeznaczać z dochodów duchownych na potrzeby diecezji „zgodnie z postanowieniem biskupa”. Jako taki może być nałożony tylko w przypadku poważnej konieczności, która jest określana przez biskupa diecezjalnego po zasięgnięciu opinii organów doradczych. Nadzwyczajne świadczenie, ze swej natury, powinno być rozumiane jako dobrowolne ofiary duchownych, jako ich wkład w konkretne cele diecezjalne. Celem artykułu jest zwrócenie uwagi na prawne wymogi nakładania podatku nadzwyczajnego na duchownych, motywy jego ustanowienia, a także rozumienie czym jest dochód. Rozważania dotyczą następujących aspektów: 1) historia rozwoju kan. 1263; 2) pojęcie podatku w prawie kanonicznym; 3) świadczenie nadzwyczajne; 4) przedmiot świadczenia nadzwyczajnego; 5) cechy nadzwyczajnego podatku; 6) prawne wymogi ustanowienia świadczenia nadzwyczajnego; 7) kwestia dochodu.
Епархиальный налог – это обязательный платеж, взимаемый с доходов как юридических, так и физических лиц. В каноническом праве существует два вида налогов: обычные и чрезвычайные. Хотя Папский совет по интерпретации законодательных текстов дал аутентичное толкование кан. 1263 и постановил, что налог не может взиматься с пожертвований на служение Мессы, существуют сомнения в законности налога, взимаемого с »других физических лиц«. Согласно декрету Второго Ватиканского собора Christus Dominius, священники должны выделять из своего церковного дохода средства на нужды епархии, »как это определено епископом«. Как таковой, он может быть наложен только в случае крайней необходимости, которая определяется епархиальным епископом после консультации с совещательными органами. Чрезвычайный налог, по своей природе, должен пониматься как добровольное приношение духовенства, как его вклад в достижение конкретных епархиальных целей. Цель данной статьи – осветить юридические требования для введения чрезвычайного налога на духовенство, мотивы его установления и понимание того, что представляет собой доход. Положения статьи основаны на анализе существенных аспектов таких как: история развития кан. 1263, понятие налога в каноническом праве, чрезвычайный платеж, объект чрезвычайного платежа, характеристика чрезвычайного налога, юридические требования для установления чрезвычайного платежа, вопрос дохода.
Description
Keywords
ecclesiastical goods, clerics, income, extraordinary exaction, power of governance, dobra kościelne, duchowni, dochód, nadzwyczajne świadczenie, władza rządzenia, церковное имущество, духовенство, доход, чрезвычайный платеж, власть управления
Citation
"Studia Prawnicze KUL", 2021, nr 1, s. 127-142