Nadzieja podstawowa oraz jej zróżnicowanie u więźniów. Wskazania do pracy socjalnej i pastoralnej

Abstract

Osadzenie w zakładzie karnym stanowi moment przełomowy w życiu człowieka. Nadzieja podstawowa, jako ważny zasób osobowy usprawniający adaptację, wydaje się kluczowa zarówno w procesie radzenia sobie z sytuacją trudną przez więźnia, jak i w jego resocjalizacji. Celem badania było ustalenie poziomu nadziei podstawowej w grupie mężczyzn osadzonych w zakładzie karnym typu zamkniętego oraz wskazanie istotnych czynników jej zmienności u badanych. Przebadano grupę 80 mężczyzn w wieku 22–77 lat (M = 38, SD = 12,47) przebywających w zakładzie karnym typu zamkniętego. W badaniach wykorzystano Kwestionariusz nadziei podstawowej – BHI-12 oraz Ankietę danych demograficznych – skonstruowaną przez autorów. Uzyskane wyniki wskazują przeciętny poziom nadziei podstawowej u badanych mężczyzn osadzonych w zakładzie karnym. Wysokość wyroku oraz recydywa stanowią czynniki istotnie różnicujące poziom nadziei podstawowej w badanej grupie. Istotnie wyższą nadzieją podstawową charakteryzowały się osoby z niskimi wyrokami oraz przebywające w zakładzie karnym po raz drugi. Uzyskane rezultaty i wyciągane wnioski mogą być ważną wskazówką dla pracy socjalnej i duszpasterstwa więziennego.