Antropologiczne aspekty duchowości maryjnej
Loading...
Date
2010
Authors
Journal Title
Journal ISSN
Volume Title
Publisher
Abstract
Kwestie antropologiczne w duchowości maryjnej zostały odniesione w powyższej refleksji do tego typu zmagania się człowieka z tajemnicą własnego bytu, który ożywia pragnienie zdobycia takiej formy ducha, która uporządkowałaby i zdynamizowała wszelkie relacje z Bogiem i ludźmi. Żywym wzorem tak uformowanego ducha jest Maryja, Matka Jezusa i Matka Kościoła, której tajemnicę wnętrza odczytujemy, analizując Jej słowa, postawy i czyny. W porządku łaski jest Ona pierwszą spośród tych, którzy z Boga się narodzili (J 1, 13), gdyż pierwsza przyjęła Słowo (J 1, 12), by ciałem się stało. Jeśli starożytni pisarze bizantyjscy ośmielali się Ją zwać „syssomos – współcielesna” (por. M. Starowieyski, Maryja w Kościele starożytnym w: Matka Jezusa pośród pielgrzymującego Kościoła, red. J.S. Gajek MIC, K. Pek MIC, Warszawa 1993, 104) w odniesieniu do Syna Bożego, nie mniej logiczne wydaje się uznanie Jej za współcielesną z członkami całego Mistycznego Ciała. Święty Maksymilian Kolbe mówił w swym ostatnim kazaniu przed śmiercią: "Maryja dała również Synowi Jego mistyczne ciało z członkami, którymi my jesteśmy [por. Rz 12, 5]. Jest więc prawdziwą Matką naszą, a my Jej dziećmi" (scena pod krzyżem) [por. J 19, 26-27]- (Obóz koncentracyjny w Oświęcimiu, w lipcowe niedzielne popołudnie 1941 r. Odtworzył z pamięci ks. Konrad Szwedo w 1947 r., w: Konferencje świętego Maksymiliana Marii Kolbego, Niepokalanów 2009, 389. Referujący ks. Szwedo akcentuje: "Słowa te trafiały do przekonania. Miały jakby orzeźwiającą siłę […] O. Kolbe potrafił jakby «do prawd Ducha mowę ducha przystosować». O. Kolbe umiał te gorzkie cierpienia przez miłość przetworzyć w twórcze i tryskające życiem źródło siły duchowej, które nas podtrzymywało. To było wypływem jego głębi ducha). Natomiast von Balthasar akcentował, że Kościół nie ma własnej, odrębnej od Chrystusa postaci" (M. Kehl SJ, Wstęp, w: H.U. Von Balthasar, W pełni wiary…, 57). "Dla tych racji, Niepokalana jest wzorem stworzenia […], Ją naśladować, do Niej się zbliżyć, stać się Nią – oto szczyt doskonałości człowieka, oto jego ideał" (J. Domanski OFMConv, Wstęp, w: Zarys myśli maryjnej św. Maksymiliana Marii Kolbego, Niepokalanów 1933, 55). Dla uformowanych w wierze Kościoła ta prawda jawi się jako ewidentna, gdyż Kościół jest „maryjny de nascendi” (I. Kosmana, Obraz Maryi w przepowiadaniu Benedykta XVI…, 89). Antropotypiczność Maryi jest cennym elementem porządkującym wizje tej antropologii, która przyznaje priorytet Duchowi i waloryzuje nowe człowieczeństwo osiągnięte przez „powtórne narodzenie” (por. J 3, 7). W refleksji pominięte zostały te znamiona ducha Maryi, które w wymiarze dogmatycznym odsłaniają te Jej wymiary antropologiczne, które dotyczą Jej niepowtarzalnego wybrania i wyniesienia przez Boga. Wydawało się słusznym skoncentrować się tutaj na tych aspektach antropologii maryjnej, które wierzący przez analogię może wprost aplikować do swych sytuacji życiowych.
L’articolo è una riflessione che riguarda l’antropologia mariana. Si tratta di cercare quelli aspetti antropologici che possano aiutare ai fedeli impegnati nel vivere la spiritualità mariana. Nell’introduzione l’autrice ha messo in evidenza che il fondamento della spiritualità mariana consiste nella devozione a Maria, la Madre di Cristo. Questa devozione è inserita e appoggiata ai dogmi mariani. Per i discepoli di Cristo la spiritualità mariana è il modus vivendi, il programma di vita. Insieme con von Balthasar si può dire che la spiritualità mariana è la “spiritualità delle spiritualità”. Da questo emerge la sana spiritualità mariana in cui l’uomo riconosce lo “spirito di Maria” e trae da esso le indicazioni per la sua vita quotidiana. No si tratta però di imitare i gesti o atteggiamenti esterni di Maria, ma modellare sul suo esempio la propria vita spirituale e vivere secondo lo Spirito (Rm 8, 4). L’articolo è stato diviso in tre parti. Nell’introduzione del contributo l’autrice descrive la spiritualità come la vita sottomessa allo Spirito e aperta ai modelli di vita. La spiritualità non è una teoria della vita spirituale, ma la vita stessa con lo Spirito e nello Spirito. La prima persona che ha realizzata quel modus vivendi fu Maria di Nazareth. Il primo aspetto antropologico della spiritualità mariana è di carattere verticale nello spirito di fides che penetra la vita quotidiana. La Vergine Maria appare come una persona con il cuore aperto a Dio e pronto di accogliere la sua volontà. La fede di Maria fu un pellegrinaggio della Discepola di Cristo. L’aspetto orizzontale della spiritualità mariana viene visto nello spirito della fervente caritas. In Maria si può vedere un luogo di manifestazione della Divina filantropia. In quanto Serva obbediente accompagna ai bambini non nati e alle persone anziane (la visitazione nella casa di Elisabetta). E’ presente accanto ai sposi durante lo sposalizio a Cana e aiuta nell’ora delle necessità. E’ presente sulla Golgota, accanto alla croce del Figlio. La Vergine Madre accompagna nella sofferenza e nell’ora della morte e lo fà con la presenza silenziosa e piena d’amore. L’aspetto interpersonale della spiritualità mariana si esprime nell’atteggiamento della gioia e della speranza riguardo ai uomini di oggi e ai tempi nuovi. Lo spirito della Gaudium et Spes si manifesta nella persona con una nuova consapevolezza di sé e della realtà esterna.
L’articolo è una riflessione che riguarda l’antropologia mariana. Si tratta di cercare quelli aspetti antropologici che possano aiutare ai fedeli impegnati nel vivere la spiritualità mariana. Nell’introduzione l’autrice ha messo in evidenza che il fondamento della spiritualità mariana consiste nella devozione a Maria, la Madre di Cristo. Questa devozione è inserita e appoggiata ai dogmi mariani. Per i discepoli di Cristo la spiritualità mariana è il modus vivendi, il programma di vita. Insieme con von Balthasar si può dire che la spiritualità mariana è la “spiritualità delle spiritualità”. Da questo emerge la sana spiritualità mariana in cui l’uomo riconosce lo “spirito di Maria” e trae da esso le indicazioni per la sua vita quotidiana. No si tratta però di imitare i gesti o atteggiamenti esterni di Maria, ma modellare sul suo esempio la propria vita spirituale e vivere secondo lo Spirito (Rm 8, 4). L’articolo è stato diviso in tre parti. Nell’introduzione del contributo l’autrice descrive la spiritualità come la vita sottomessa allo Spirito e aperta ai modelli di vita. La spiritualità non è una teoria della vita spirituale, ma la vita stessa con lo Spirito e nello Spirito. La prima persona che ha realizzata quel modus vivendi fu Maria di Nazareth. Il primo aspetto antropologico della spiritualità mariana è di carattere verticale nello spirito di fides che penetra la vita quotidiana. La Vergine Maria appare come una persona con il cuore aperto a Dio e pronto di accogliere la sua volontà. La fede di Maria fu un pellegrinaggio della Discepola di Cristo. L’aspetto orizzontale della spiritualità mariana viene visto nello spirito della fervente caritas. In Maria si può vedere un luogo di manifestazione della Divina filantropia. In quanto Serva obbediente accompagna ai bambini non nati e alle persone anziane (la visitazione nella casa di Elisabetta). E’ presente accanto ai sposi durante lo sposalizio a Cana e aiuta nell’ora delle necessità. E’ presente sulla Golgota, accanto alla croce del Figlio. La Vergine Madre accompagna nella sofferenza e nell’ora della morte e lo fà con la presenza silenziosa e piena d’amore. L’aspetto interpersonale della spiritualità mariana si esprime nell’atteggiamento della gioia e della speranza riguardo ai uomini di oggi e ai tempi nuovi. Lo spirito della Gaudium et Spes si manifesta nella persona con una nuova consapevolezza di sé e della realtà esterna.
Description
Keywords
duchowość, fides, Caritas, milcząca obecność, gaudium et spes
Citation
Salvatoris Mater, 2010, R. 12, nr1-2 , s.105-121.