Browsing by Author "Barańska, Anna"
Now showing 1 - 12 of 12
Results Per Page
Sort Options
- ItemChrześcijańskość – czym jest i jak ją mierzyć? Kilka uwag natury metodologicznej(Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla PAN, 2015) Barańska, Anna
- ItemDes grands espoirs à la désillusion. Léon XII vis-à-vis des tsars russes et leurs ambassadeurs(Consiglio Regionale Assemblea legislativa delle Marche, 2015) Barańska, Anna
- ItemGente: Lubomirska, natione: Europaea. O Rozalii z Lubomirskich Rzewuskiej (1788-1865)(Oddział PAN w Lublinie, 2016) Barańska, AnnaRozalia (właśc. Aleksandra Franciszka) Rzewuska (1788-1865), córka księcia Aleksandra Lubomirskiego i Rozalii z Chodkiewiczów zgilotynowanej w Paryżu w 1794 r., była znana z legitymistycznych i monarchistycznych poglądów. Głosiła prymat rozumu nad uczuciem oraz posłuszeństwa zasadom nad wolnością indywidualną i zbiorową. Bywalczyni elitarnych salonów w Wiedniu, Petersburgu i Rzymie, kosmopolitka pod względem trybu życia i przekonań, potępiała polskie powstania jako niedopuszczalny bunt przeciw legalnej władzy w imię „wynaturzonego patriotyzmu”. Nie aprobowała również działań przeciw panującemu podejmowanych w obronie religii, mimo że osobiście była pobożną i przywiązaną do Kościoła katoliczką. Kult monarchii i ancien régime’u nie przeszkadzał jej natomiast w krytyce, czasem bardzo ostrej, systemu samodzierżawia w Rosji, carów Aleksandra I i Mikołaja I oraz rosyjskiej polityki wobec Polaków. Broniła hierarchii społecznej i ekskluzywizmu elit zagrożonych przez „egoizm i kult niezależności”, piętnowała wszelkie przejawy demokratyzacji w dziedzinie polityki i obyczajów. Utrzymywała bliskie stosunki z członkami rodzin panujących, wybitnymi politykami, myślicielami i ludźmi kultury, ale sama nie angażowała się w sprawy publicznie. Wobec aktualnych wydarzeń przyjmowała rolę krytycznego obserwatora, bezlitosnego w demaskowaniu ludzkiej małości. Pozostawiła obszerne pamiętniki w języku francuskim (wydane w 1939 r. przez prawnuczkę). Rozalia Rzewuska imponowała współczesnym swoją wiedzą, intelektem i wyjątkowo silną osobowością. Nie miała jednak wielu przyjaciół ze względu na skrajne poglądy i trudny charakter. W życiu osobistym nie była szczęśliwa. Jej małżeństwo z Wacławem Rzewuskim („Emirem”), podróżnikiem i miłośnikiem Orientu, szybko się rozpadło. Straciła przedwcześnie troje dzieci: najstarszy syn Stanisław i ukochana córka Kaliksta (zam. Caetani) zmarli młodo na gruźlicę, najmłodszy Witold, oficer armii rosyjskiej, zginął w walkach na Kaukazie. Z synem Leonem, publicystą i działaczem społeczno-politycznym w Galicji, oscylującym między socjalizmem a mistycyzmem katolickim, nie miała dobrych relacji. Pałac rodowy w Opolu przekazała przed śmiercią rządowi rosyjskiemu.
- ItemLéon XII et la Congrégation des Affaires ecclésiastiques extraordinaires : nouveaux horizons, nouveaux défis(Consiglio Regionale Assemblea legislativa delle Marche, 2019) Barańska, AnnaPope Leo XII was not the founder of the Congregation of Extraordinary Ecclesiastical Affairs, but it was he who decided on its survival. He regarded this dicastery as a useful, yet non-binding consultative body. At that time, the responsibilities of the Congregation were not clearly defined, and the Pope decided himself which problems it was entrusted with. He could, at his discretion, accept or reject the proposed resolutions. Despite the flexibility with which Leo XII treated the Congregation, it was convened regularly. In the period from July 1824 to February 1829, it held 25 sessions and analyzed 51 affairs concerning 13 European and 5 Latin American states. Slowly but steadily, the number of members and consultors increased. The careful selection of nominees shows the importance that Leo XII attributed to the Congregation and contributed to the increase of its prestige in later years.
- ItemMémoire Secret sur le conclave de 1823 par le Comte Stanislas Kossakowski Secrétaire de Légation à Rome(Consiglio Regionale Assemblea legislativa delle Marche, 2016) Barańska, Anna
- ItemPeu concernés, bien informés. Les renseignements russes sur le conclave de 1823(Consiglio Regionale Assemblea legislativa delle Marche, 2016) Barańska, Anna
- ItemPróby wznowienia stosunków dyplomatycznych między Stolicą Apostolską a Rosją w latach 1887-1888(Instytut Wydawniczy Księży Misjonarzy, 2003) Barańska, AnnaSytuacja prawna i możliwości działania Kościoła katolickiego na ziemiach polskich w XIX wieku zależały od polityki władz zaborczych. Broniąc hierarchii i wiernych, Stolica Apostolska wielokrotnie uciekała się do interwencji drogą dyplomatyczną. Najbardziej skomplikowane i burzliwe były relacje pomiędzy Rzymem a Rosją. W 1877 r. doszło do formalnego zerwania stosunków dyplomatycznych, a działająca przy Watykanie od 1817 r. legacja rosyjska została zlikwidowana. W trosce o los Kościoła w państwie carów nowo wybrany papież Leon XIII zainicjował nieoficjalne rozmowy z dyplomacją rosyjską. Doprowadziły one do podpisania w 1882 r. porozumienia, regulującego podstawowe dla Kościoła polskiego kwestie (ilość diecezji, nominacje biskupów, status seminariów duchownych, odwołanie nadzwyczajnych rozporządzeń przeciw duchowieństwu katolickiemu). Gdy w następnych latach stało się jasne, że strona rosyjska nie przestrzega warunków porozumienia, Stolica Apostolska podjęła kolejną próbę nieoficjalnych negocjacji. Ich głównym celem było przywrócenie przedstawicielstwa Rosji przy Watykanie. Leon XIII i jego współpracownicy wierzyli, że nawiązanie zerwanych stosunków dyplomatycznych wpłynie na złagodzenie antykatolickiej polityki władz rosyjskich, a w każdym razie umożliwi dyplomacji watykańskiej szybszą i skuteczniejszą interwencję. W styczniu 1887 r. w Wiedniu zainicjowana została seria nieoficjalnych spotkań pomiędzy ambasadorem rosyjskim Aleksym Łobanowem i nuncjuszem apostolskim Serafinem Vannutelli, a następnie Luigim Galimberti. Strona rosyjska konsekwentnie odrzucała propozycje przywrócenia legacji przy Watykanie, godząc się co najwyżej na wydelegowanie do Rzymu reprezentanta o charakterze półurzędowym. W toku negocjacji poruszane były również inne kwestie sporne, jak wolność korespondencji między papieżem a biskupami, próby wprowadzenia języka rosyjskiego do nabożeństw katolickich, „polskie wpływy” w Watykanie i „mieszanie polityki z religią” przez Polaków. W czerwcu 1887 r. nuncjusz Galimberti otrzymał z Sekretariatu stanu wykaz zarzutów dotyczących polityki władz carskich wobec Kościoła katolickiego już po podpisaniu porozumienia z 1882 r. Za pośrednictwem ambasady rosyjskiej w Wiedniu udało się dokument ten przekazać do Petersburga, jednak w złagodzonej wersji i drogą nieoficjalną. Ostra reakcja przedstawicieli rządu rosyjskiego oraz niedyskrecje prasowe dotyczące stanu rokowań doprowadziły do ich zawieszenia w październiku 1887 r. Na rozpoczęcie i przebieg rozmów w Wiedniu istotny wpływ wywierała sytuacja polityczna w Europie, w której sprzymierzona z Rosją Francja zaczynała rywalizować z sojuszem niemiecko-austriacko-włoskim o moralne poparcie papiestwa. Wpływ ten uwidocznił się zwłaszcza w nieoczekiwanym finale rokowań. W marcu 1888 r. prawdopodobnie pod wpływem nacisków francuskich, car Aleksander III wydelegował do Rzymu Aleksandra Izwolskiego, aby nawiązał bezpośrednie rozmowy z Sekretariatem stanu. Dyplomata ten pozostał już przy Watykanie, a w 1894 r. został mianowany ministrem rezydentem.
- ItemProjekt konstytucji rosyjskiej z 1820 roku – tryumf czy zapowiedź końca Królestwa Polskiego?(Instytut Historii PAN, 2020) Barańska, AnnaPrzedmiotem artykułu jest analiza projektu konstytucji rosyjskiej z 1820 r. w kontekście polityki wewnętrznej i polityki polskiej Aleksandra I. Utworzenie Królestwa Polskiego dało carowi możliwość przetestowania systemu, który zamierzał wprowadzić w całym Cesarstwie. Miał on polegać na połączeniu ustroju konstytucyjnego z autokratyczną władzą monarchy.
- ItemRola Rosji w Europie w koncepcjach Adama Jerzego Czartoryskiego (1801–1830)(Międzynarodowe Centrum Kultury w Krakowie, 2016) Barańska, Anna
- ItemUdział i rola kobiet w powstaniu styczniowym(Instytut Historii Uniwersytetu Łódzkiego, 2022) Barańska, AnnaArtykuł składa się z dwóch części. Pierwsza prezentuje czynniki decydujące o roli kobiet w powstaniu styczniowym (kilkudziesięcioletnia tradycja, elementy strategii non-violence, struktura „państwa podziemnego”, partyzancki charakter wojny), organizacje kobiece oraz formy zaangażowania, jakimi były manifestacje, agitacja i propaganda, praca konspiracyjna, walka zbrojna, wywiad, łączność i aprowizacja oddziałów, służba zdrowia, opieka nad więźniami i rodzinami powstańców. Część druga przedstawia przekrój społeczny i działalność uczestniczek powstania w ujęciu statystycznym, na podstawie wykazu zesłańców z Królestwa Polskiego autorstwa Zofii Strzyżewskiej oraz kartoteki powstańców i zesłańców styczniowych gromadzonej w Instytucie Historii Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. Autorka analizuje dane kobiet represjonowanych za udział lub wspieranie powstania, 95 z Królestwa Polskiego i 2242 z ziem litewskich i białoruskich dawnej Rzeczypospolitej: wiek, pochodzenie społeczne i terytorialne, przyczyny oskarżenia, rodzaje działalności (na podstawie aktu oskarżenia), rodzaje kar, miejsca pobytu na zesłaniu. Do tekstu dołączono 11 zbiorczych tabel.
- Item«Une circonspection qui ne dorme pas un seul jour». Le Saint-Siège et l’Empire Russe sous le pontificat de Léon XII(Consiglio Regionale Assemblea legislativa delle Marche, 2018) Barańska, AnnaTsar Alexander I tried to limit the influence of the Holy See on the Catholic Church in his States. A few years before his death he began to be more benevolent towards Catholics, and to see the Papacy as a potential partner of his policy. He even purposed to bring about a union of the Russian Orthodox Church with the Roman Catholic Church. Pope Leo XII expected a lot of this monarch. However, Alexander’s successor, Nicholas I, limited his relations with Rome to the minimum. He strengthened control over the Roman Catholic clergy and began preparations for the abolition of the Greek Catholic Church. Mgr Tommaso Bernetti, the papal extraordinary ambassador to the coronation of Nicholas, collected up-to-date information about the situation of the Catholic Church in the Russian Empire. Leo XII convened three times the Congregation of Extraordinary Ecclesiastical Affairs in order to analyze the most important issues in relations with Russia. He gradually grasped the intentions of Nicholas I but he was in no position to induce a change of his policy.
- ItemWymarsz korpusu wielkiego księcia Konstantego z Królestwa Polskiego w świetle wspomnień Nadieżdy Iwanowny Golicyny(Oddział PAN w Lublinie, 2011) Barańska, Anna; Barańska, AnnaW 2005 r. w Moskwie ukazały się drukiem wspomnienia rosyjskiej arystokratki, Nadieżdy Iwanowny Golicyny, z lat 1830-1831. Zawierają one m.in. dokładną relację z wymarszu korpusu wielkiego księcia Konstantego z Warszawy do Brześcia, a potem do Brzostowicy, po wybuchu powstania listopadowego. Konstanty opuścił Królestwo Polskie zgodnie z umową zawartą z przedstawicielami Rady Administracyjnej w Wierzbnie 3 grudnia 1830. Towarzyszyło mu blisko 7000 żołnierzy i oficerów rosyjskiego garnizonu oraz liczna grupa cywilów: urzędników, kobiet, dzieci i służby. Korpus był bardzo źle wyposażony, ponieważ wycofując się z Warszawy Rosjanie nie zdążyli zabrać ani wystarczającej ilości amunicji, ani prowiantu i ciepłej odzieży. Autorka relacji opisuje problemy z zaopatrzeniem, warunki noclegów, stan dróg, spotkania z Polakami i nastroje w rosyjskim korpusie. Wspomina o rozmowach Konstantego z komisarzem Rządu Tymczasowego Wolickim w Sieciechowie (5/6 grudnia) i o wybuchu paniki wywołanym przez pogłoski o polskim pościgu. Po przeprawie korpusu na prawy brzeg Wisły Golicyna spotkała się z Zofią Zamoyską. Mimo serdecznego przyjęcia w puławskiej rezydencji Rosjanka zdecydowała się wkrótce zerwać znajomość z dawną przyjaciółką, nie mogąc wybaczyć jej tego, że opowiedziała się za powstaniem. Za Puławami w obawie przed atakiem wojsk polskich korpus Konstantego zszedł z szosy brzeskiej i posuwał się naprzód bocznymi drogami. Na prowincję dotarły już wiadomości o wydarzeniach w Warszawie. Solidarność z powstaniem demonstrowali zwłaszcza mieszkańcy Lubartowa i tamtejsza dziedziczka, hrabina Małachowska. 12 grudnia korpus dotarł do Włodawy, gdzie Konstanty spotkał się z polskimi delegatami jadącymi na rozmowy z carem: ministrem Lubeckim i posłem Jezierskim. Po przeprawie przez Bug i opuszczeniu „nieprzyjacielskiego kraju” nastroje w korpusie uległy poprawie. Marsz był jednak bardzo trudny ze względu na zimową pogodę, brak dróg i fatalne warunki w miejscach noclegów. Korpus zatrzymał się na kilka dni w Brześciu, a następnie został skierowany do Wysokiego Litewskiego. Tam małżeństwo Golicynów odnalazł ich polski służący, który przywiózł im z Warszawy pieniądze i rzeczy osobiste. Po dwóch tygodniach nastąpiła kolejna dyslokacja – do Brzostowicy. Stąd rodziny wojskowych i urzędników rozjechały się do swoich majątków bądź do domów krewnych lub przyjaciół. Relacja Nadieżdy Golicyny potwierdza, że siły polskie mogły łatwo otoczyć i rozbroić korpus Konstantego podczas jego odwrotu. Polityka Chłopickiego, który udaremnił te projekty, nie zmieniła nastawienia Rosjan do powstania – opuszczając Królestwo, pragnęli oni przede wszystkim zemsty na „buntownikach” za doznane upokorzenie.