Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jako prawna forma ochrony zabytków

Abstract

Kształtowanie przestrzeni i zagospodarowywanie coraz to nowych jej obszarów wpisane jest w naturę człowieka. Jednakże przestrzeń, w której realizują się ludzkie działania, w której pokolenia spotykają się ze sobą poprzez materialne wytwory swojej aktywności, jest dobrem ograniczonym. Oznacza to, że wszelka ludzka aktywność musi być przemyślana i zaplanowana, zważywszy, że znajdują się w niej zabytki, stanowiące dobro wspólne i źródło tożsamości narodowej. Zabytki są integralną częścią otoczenia człowieka, które jednak za jego sprawą podlega nieustannym zmianom. Próba uporządkowania przestrzeni oraz ochrony zabytków znajduje odzwierciedlenie w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego. Uchwalanie planów miejscowych zostało pozostawione uznaniu władz gminy, które mogą całkiem swobodnie decydować, czy objąć swoje terytorium planem miejscowym, czy nie, a jeżeli tak to w jakim zakresie. Książka stanowi pierwsze kompleksowe opracowanie dotyczące ochrony zabytków w kontekście polityki przestrzennej gminy, pogodzenia interesu prywatnego i publicznego, tym bardziej że ustalenia planów miejscowych mogą stanowić podstawę władczych rozstrzygnięć z zakresu nadzoru konserwatorskiego. Zagadnienie zakreślone tytułem książki wpisuje się w dyskusję publiczną, dotyczącą polityki przestrzennej oraz poszukiwania rozwiązań zmierzających do pogodzenia ochrony zabytków z zapewnieniem warunków rozwoju będącego konsekwencją postępu cywilizacyjnego.