Melodia różnie nakręcona

Abstract

Barwy narodowe i hymn są elementem zarówno tożsamości, jak i autokreacji aktora sceny sportowej. Zachowania mistrzów olimpijskich recenzowano w języku teatru i niekiedy w języku polityki. Współcześnie zwycięzca igrzysk olimpijskich, pierwszoplanowy aktor widowiska, jest świadomym reżyserem epilogu prowadzonej przez siebie gry i scenariuszowi honorowania najlepszych nadaje własny rys. Jednocześnie od zdobywcy najwyższego lauru nadal oczekuje się solidarności z wartościami identyfikującymi rywalizację jednostek jako konfrontację państw i narodów. Ogrywanie ceremoniału gry sportowej przez jego uczestnika ma – mimo ewolucji samego kształtu widowiska – naturę konserwatywną, odpowiadając wyobrażeniom odbiorców. Dokonane rozpoznania wykorzystały relacje i opisy dostępne w prasie i na portalach internetowych, a także świadectwa obecne w literaturze sportowej, w reportażu i publicystyce.

National colours and anthem are the elements of both identity and autocreation of the sport stage’s actor. The behaviour of Olympic champions has been a subject to reviews made in the language of theatre and, sometimes, the language of politics. Nowadays, an Olympic champion, the leading actor of the spectacle, is a self-aware director of the epilogue to their own play, and adds a personal touch to the award ceremony’s scenario. Simultaneously, solidarity with the values that perceive the individual rivalry as a confrontation between countries and nations is expected from an Olympic champion. The acting out of the sports game’s ceremony by its players maintains (despite the evolution of the spectacle itself) a conservative nature that corresponds with the spectators’ ideas. Reports and descriptions available in press and Internet sources were used during the reconnaissance, as well as the relations available in sport’s literature, reportage and journalism.