Anger in Homiletic Teaching of Saint John Chrysostom. The Analysis of Homilies on Matthew
Loading...
Date
2022
Authors
Journal Title
Journal ISSN
Volume Title
Publisher
Wydawnictwo KUL
Abstract
The article is a case study of Saint John Chrysostom’s teaching on anger in his Homilies on Matthew. The author discusses only the wreath of a man, the question of God’s anger as a different research problem was omitted. Saint John Chrysostom uses two Greek nouns while describing anger: ἡ ὀργή and ὁ θυμός, which are used as synonyms without distinguishing any semantic differences between them. The preacher does not give a definition of the anger, but describes it as a passion (τό πάθος) and places it among other flaws – according to Plato’s classification – to passion of the spirited part of soul (thymoeides). He describes anger also as an illness, and by personalizing it, he says that anger is the devil. The preacher specifies many reasons for anger (jealousy, power, situation of a threat, tardiness, and devil’s action). He says also about the fatal effects of anger, which above all destroys human relations, harms spirituality, and leads to more serious misdemeanors (i.e. perjury, enmity, insult, fisticuff, and even murder). Because of that Chrysostom points out the anger prohibition expressed by Christ and Saint Paul, as well as the necessity of combating the anger, which is a crucial element of the Christian self-improvement. These efforts give spiritual fruits in the form of peace of heart and absolution of sins. The final part of the article represents an issue of justified anger which is not prohibited but also advisable against sinners, to improve their actions.
W artykule zajęto się opracowaniem nauczania Jana Chryzostoma na temat gniewu zawartego w jego Homiliach na Ewangelię według św. Mateusza. Omówiono jedynie gniew człowieka, całkowicie pomijając zagadnienie gniewu Boga, które stanowi zupełnie odrębny problem badawczy. Na określenie gniewu Chryzostom używa dwóch rzeczowników greckich: ἡ ὀργή i ὁ θυμός, które w zasadzie stosuje zamiennie jako synonimy, nie podkreślając żadnych szczególnych niuansów znaczeniowych wyraźnie odróżniających je od siebie. Chociaż kaznodzieja nie podaje definicji gniewu, to jednak określa go jako namiętność (τό πάθος) i umieszcza wśród innych wad, tym samym zaliczając go – zgodnie z klasyfikacją Platona – do namiętności gniewliwej części duszy. Gniew określa też jako chorobę, a personifikując go mówi, że gniew to diabeł. Kaznodzieja podaje wiele przyczyn gniewu (zazdrość, posiadana władza, sytuacje zagrożenia, lub tematyka głoszonych kazań, a przede wszystkim ludzka opieszałość i działanie diabła). Mówi też o zgubnych skutkach gniewu, który przede wszystkim niszczy relacje międzyludzkie, ale też szkodzi duchowości człowieka i prowadzi go do poważniejszych wykroczeń (np. krzywoprzysięstwo, nieprzyjaźń, obelgi, rękoczyny, a nawet zabójstwo). Z tego też powodu Chryzostom zwraca uwagę na zakaz gniewu wyrażony przez Chrystusa i św. Pawła oraz konieczność walki z nim, co jest istotnym elementem doskonalenia chrześcijańskiego. Podjęcie tych wysiłków przynosi duchowe owoce w postaci pokoju serca i uzyskania odpuszczenia grzechów. W końcowej partii artykułu poruszone zostało zagadnienie słusznego gniewu, który jest nie tylko dozwolony, ale też wskazany wobec tych, którzy grzeszą, aby dzięki gniewnemu upomnieniu poprawili się.
W artykule zajęto się opracowaniem nauczania Jana Chryzostoma na temat gniewu zawartego w jego Homiliach na Ewangelię według św. Mateusza. Omówiono jedynie gniew człowieka, całkowicie pomijając zagadnienie gniewu Boga, które stanowi zupełnie odrębny problem badawczy. Na określenie gniewu Chryzostom używa dwóch rzeczowników greckich: ἡ ὀργή i ὁ θυμός, które w zasadzie stosuje zamiennie jako synonimy, nie podkreślając żadnych szczególnych niuansów znaczeniowych wyraźnie odróżniających je od siebie. Chociaż kaznodzieja nie podaje definicji gniewu, to jednak określa go jako namiętność (τό πάθος) i umieszcza wśród innych wad, tym samym zaliczając go – zgodnie z klasyfikacją Platona – do namiętności gniewliwej części duszy. Gniew określa też jako chorobę, a personifikując go mówi, że gniew to diabeł. Kaznodzieja podaje wiele przyczyn gniewu (zazdrość, posiadana władza, sytuacje zagrożenia, lub tematyka głoszonych kazań, a przede wszystkim ludzka opieszałość i działanie diabła). Mówi też o zgubnych skutkach gniewu, który przede wszystkim niszczy relacje międzyludzkie, ale też szkodzi duchowości człowieka i prowadzi go do poważniejszych wykroczeń (np. krzywoprzysięstwo, nieprzyjaźń, obelgi, rękoczyny, a nawet zabójstwo). Z tego też powodu Chryzostom zwraca uwagę na zakaz gniewu wyrażony przez Chrystusa i św. Pawła oraz konieczność walki z nim, co jest istotnym elementem doskonalenia chrześcijańskiego. Podjęcie tych wysiłków przynosi duchowe owoce w postaci pokoju serca i uzyskania odpuszczenia grzechów. W końcowej partii artykułu poruszone zostało zagadnienie słusznego gniewu, który jest nie tylko dozwolony, ale też wskazany wobec tych, którzy grzeszą, aby dzięki gniewnemu upomnieniu poprawili się.
Description
Keywords
John Chrysostom, preaching, emotions, anger, justified anger, Christian self-improvement, Jan Chryzostom, kaznodziejstwo, emocje, gniew, słuszny gniew, doskonalenie chrześcijańskie
Citation
"Vox Patrum", 2022, T. 82, s. 185-220