Gog – eschatologiczny i realny wróg z Północy w literaturze patrystycznej i średniowiecznej
Loading...
Date
2021
Authors
Journal Title
Journal ISSN
Volume Title
Publisher
Wydawnictwo KUL
Abstract
Celem tego artykułu jest przedstawienie rozumienia trzech pojęć: Gog (Ez 38-39), Magog (Rdz 10, 2) oraz Gog i Magog (Ap. 20, 7-10). Chodzi tutaj zarówno o ich aspekt eschatologiczny i historyczny, jak również o ich etymologię. Analizując pisma wielu autorów chrześcijańskich, można stwierdzić, że Gog z Księgi Ezechiela był przedstawiany zwykle jako eschatologiczny wróg z Północy. Z kolei Magog syn Jafeta z Księgi Rodzaju był uważany za protoplastę Scytów. Natomiast Gog i Magog z Apokalipsy św. Jana to synonim szatana – eschatologicznego wroga wyznawców Chrystusa. Praktycznie tylko Ambroży z Mediolanu utożsamił Goga Ezechiela z konkretnych ludem, a mianowicie z Gotami, odwołując się do współczesnej mu sytuacji geopolitycznej cesarstwa po bitwie pod Adrianopolem. Jednak interpretację tę przejęło niewielu autorów łacińskich i greckich. Większość pisarzy kościelnych opowiedziała się po stronie Hieronima i Augustyna – krytyków historycznej interpretacji tekstu Ezechiela. Z kolei identyfikacja Magoga z Księgi Rodzaju ze Scytami, znana przynajmniej od czasów Józefa Flawiusza, spotkała się niemal z powszechną akceptacją. Różnica między autorami greckimi a łacińskimi polega tutaj na tym, że ci pierwsi powtarzali wiernie tę identyfikację, a tym samym przekazywali potomnym archaizujący obraz Północy. W konsekwencji Scytami nazywali oni nie tylko Gotów, czy Hunów, lecz także Awarów, Pieczyngów, Węgrów i Mongołów. Niektórzy pisarze łacińscy starali się ten obraz aktualizować. Generalnie jednak wszystkie ludy przybywające z północnego wschodu nosiły piętno biblijnego wroga z Północy, ponieważ to właśnie Biblia była dla ówczesnych autorów kościelnych autorytetem również w zakresie geografii i etnografii.
The purpose of this article is to understand three concepts: Gog (Ezekiel 38-39), Magog (Genesis 10: 2), and Gog and Magog (Rev. 20: 7-10). It is about both their eschatological and historical aspects, as well as their etymology. By analyzing the writings of many Christian authors, it can be concluded that Gog in the Book of Ezekiel was usually presented as an eschatological enemy from the North. In turn, Magog, the son of Japheth in the Book of Genesis, was considered the progenitor of the Scythians. Whereas, Gog and Magog from the Apocalypse of St. John is a synonym for Satan - the eschatological enemy of Christ's followers. Practically only Ambrose of Milan identified Gog from the Book of Ezekiel with a specific people, namely the Goths, referring to the contemporary geopolitical situation of the empire after the Battle of Adrianople. However, few Latin and Greek authors have adopted this interpretation. Most of the church writers followed the authority of Jerome and Augustine, critics of the historical interpretation of Ezekiel's text. In turn, the identification of Magog in the Book of Genesis with the Scythians, known at least from the time of Josephus, met with almost universal acceptance. The difference between Greek and Latin authors here is that the Greek writers repeated this identification faithfully and thus passed on to posterity an archaizing image of the North. Consequently, they called Scythians not only Goths or Huns, but also Avars, Pechenegs, Hungarians and Mongols. Some Latin writers have tried to update this image. In general, however, all peoples coming from the North-East Eurasia bore the stigma of the biblical enemy from the North, because it was the Bible that was for the then church authors not only theological authority, but also an authority in the field of geography and ethnography.
The purpose of this article is to understand three concepts: Gog (Ezekiel 38-39), Magog (Genesis 10: 2), and Gog and Magog (Rev. 20: 7-10). It is about both their eschatological and historical aspects, as well as their etymology. By analyzing the writings of many Christian authors, it can be concluded that Gog in the Book of Ezekiel was usually presented as an eschatological enemy from the North. In turn, Magog, the son of Japheth in the Book of Genesis, was considered the progenitor of the Scythians. Whereas, Gog and Magog from the Apocalypse of St. John is a synonym for Satan - the eschatological enemy of Christ's followers. Practically only Ambrose of Milan identified Gog from the Book of Ezekiel with a specific people, namely the Goths, referring to the contemporary geopolitical situation of the empire after the Battle of Adrianople. However, few Latin and Greek authors have adopted this interpretation. Most of the church writers followed the authority of Jerome and Augustine, critics of the historical interpretation of Ezekiel's text. In turn, the identification of Magog in the Book of Genesis with the Scythians, known at least from the time of Josephus, met with almost universal acceptance. The difference between Greek and Latin authors here is that the Greek writers repeated this identification faithfully and thus passed on to posterity an archaizing image of the North. Consequently, they called Scythians not only Goths or Huns, but also Avars, Pechenegs, Hungarians and Mongols. Some Latin writers have tried to update this image. In general, however, all peoples coming from the North-East Eurasia bore the stigma of the biblical enemy from the North, because it was the Bible that was for the then church authors not only theological authority, but also an authority in the field of geography and ethnography.
Description
Keywords
Gog, Magog, Północ złowieszcza, Scytowie, Goci, wróg z Północy, sinister North, Scythians, Goths, enemy of the North
Citation
"Vox Patrum", 2021, T. 79, s.145-174