Rethinking Polish Assemblages of the 1960s: the (Re)turn to Things

Błotnicka-Mazur, Elżbieta

Rethinking Polish Assemblages of the 1960s: the (Re)turn to Things

dc.contributor.author	Błotnicka-Mazur, Elżbieta
dc.date.accessioned	2021-05-07T07:54:46Z
dc.date.available	2021-05-07T07:54:46Z
dc.date.issued	2018
dc.description.abstract	The article aims to analyse the status of the object in the neo-avantgarde practice of selected Polish artists in 1960s assemblages, from the perspective of the ‘material turn’, initiated by postructuralism’s crisis of representation in the social sciences and humanities. Trespassing on the intellectual ground associated with traditional painting, which was conceived as a flat two-dimensional surface, led the artists to introducing objects from real life into their art, this gave the artwork containing objects new life and ‘personality’. The paper focuses on the works by four prominent modernist Polish artists: Erna Rosenstein, Włodzimierz Borowski, Tadeusz Kantor and Alina Szapocznikow. Taking into account the differences between their artistic attitudes and personal experiences, one may observe a common interest in the materiality of the world that resulted in a variety of object interpretations (Rosenstein, Borowski, Kantor) as well as the reification the body (Szapocznikow). Reference to Latour’s Actor-Network-Theory also creates a new perspective for research on the objects in works of art (Kantor).	pl
dc.description.abstract	Celem artykułu jest analiza statusu obiektu w praktykach neoawangardowych wybranych polskich artystów w latach 60. XX wieku, z perspektywy „zwrotu materialnego”, zainicjowanego przez kryzys reprezentacji postrukturalizmu w naukach społecznych i humanistycznych. Chęć wyjścia poza tradycyjne dzieło malarskie, pojmowane w kategoriach płaskiej, dwuwymiarowej powierzchni, sprawiła, że artyści zaczęli wprowadzać do sztuki przedmioty z prawdziwego życia, dzięki czemu dzieło zyskiwało nowe życie i „osobowość”. Artykuł koncentruje się na pracach czterech wybitnych polskich artystów neoawangardowych: Erny Rosenstein, Włodzimierza Borowskiego, Tadeusza Kantora i Aliny Szapocznikow. Biorąc pod uwagę różnice między ich postawami artystycznymi i osobistymi doświadczeniami, można zaobserwować wspólne zainteresowanie materialnością świata, które zaowocowało różnorodnymi interpretacjami przedmiotów (Rosenstein, Borowski, Kantor), a także reifikacją ciała (Szapocznikow). Odniesienie do teorii aktora-sieci Latoura tworzy także nową perspektywę dla badań nad rolą obiektów w dziełach sztuki (Kantor).	pl
dc.identifier.citation	„Roczniki Humanistyczne” 2018, vol. 66 (2018), z. 4, s. 131-150	pl
dc.identifier.doi	http://dx.doi.org/10.18290/rh.2018.66.4-7
dc.identifier.uri	http://hdl.handle.net/20.500.12153/1661
dc.language.iso	en	pl
dc.publisher	Towarzystwo Naukowe KUL; Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II	pl
dc.rights	Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 Polska	*
dc.rights.uri	http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/pl/	*
dc.subject	Polish assemblages	pl
dc.subject	polskie asamblaże	pl
dc.subject	material turn	pl
dc.subject	zwrot materialny	pl
dc.subject	objects in art	pl
dc.subject	przedmioty w sztuce	pl
dc.subject	Polish art of the 1960s	pl
dc.subject	sztuka polska lat 60. XX wieku	pl
dc.title	Rethinking Polish Assemblages of the 1960s: the (Re)turn to Things	pl
dc.title.alternative	Przemyśleć na nowo polskie asamblaże z lat 60. XX wieku: powrót do rzeczy	pl
dc.type	info:eu-repo/semantics/article	pl