Czasopisma naukowe KUL / Scientific journals of the Catholic University of Lublin
Permanent URI for this community
Browse
Browsing Czasopisma naukowe KUL / Scientific journals of the Catholic University of Lublin by browse.metadata.rights "CC0 1.0 uniwersalna"
Now showing 1 - 2 of 2
Results Per Page
Sort Options
- ItemSchematyzmy diecezji pińskiej (1926-1939)(Wydawnictwo KUL, 2019) Hałaburda, MarekDiecezja pińska powstała w 1925 roku. Kanoniczne jej erygowanie nastąpiło na mocy bulli cyrkumskrypcyjnej papieża Piusa XI „Vixdum Poloniae Unitas” z 28 października 1925 roku, wprowadzonej w życie mocą dekretu nuncjusza apostolskiego w Polsce Wawrzyńca Lauriego „Quam favente Deo” z 11 grudnia 1925 roku. Ordynariuszem powstałej wówczas jednostki administracji kościelnej na Kresach został ks. Zygmunt Łoziński, pełniący dotychczas urząd biskupa mińskiego. Troską pierwszego biskupa nowej diecezji było nie tylko szybkie zorganizowanie w Pińsku instytucji koniecznych do działania biskupstwa, lecz także opracowanie pomocy duszpasterskich dla księży i oficjalnych wydawnictw kościelnych. Już 1926 roku przy kurii diecezjalnej pracę rozpoczęło wydawnictwo wraz z drukarnią diecezjalną. Jeszcze w tym samym okresie ukazał się pierwszy schematyzm diecezji pińskiej na 1926 rok (opracowany pod koniec 1925 roku). Druk został wprowadzony do obiegu w 1926 roku. Od tej pory spisy kościołów i duchowieństwa diecezji pińskiej wydawano corocznie aż do wybuchu II wojny światowej (1926-1939). Celem niniejszego artykułu jest prezentacja zagadnień związanych ze schematyzmami diecezji pińskiej pod kątem źródłoznawczym. W pierwszej kolejności chodzi o dostarczenie niezbędnych informacji o źródle, a więc o jego powstaniu, zasobie, treściach merytorycznych, rozwoju oraz ewolucji na przestrzeni omawianego okresu. Świadomie zrezygnowano z rozważań na temat wartości schematyzmów jako źródła historycznego. Analiza tego problemu zostanie podjęta w kolejnej publikacji poświęconej schematyzmom diecezjalnym jako podstawowym źródle do dziejów Kościoła katolickiego na Kresach.
- Item„Skarbiec przemożny drogich pamiątek”. Zarys dziejów Archiwum Polskiej Prowincji Dominikanów w Krakowie(Wydawnictwo KUL, 2019) Sanak, MarcinW średniowieczu bracia kaznodzieje przechowywali archiwalia w skrzyniach, a rękopisy po zmarłych zakonnikach w bibliotekach klasztornych. Sformułowanie „archivio communi provinciae” („wspólne archiwum prowincji”) po raz pierwszy pojawiło się w aktach kapituły generalnej dominikanów w Wenecji w 1592 r. Kolejne kapituły polecały braciom bezpieczne przechowywanie przywilejów, bulli i akt procesów, spisywanie źródeł do historii prowincji oraz tworzenie inwentarzy dóbr, których duplikaty miały trafiać do centralnego archiwum prowincji. Ostateczne prawne ustanowienie archiwów prowincji miało miejsce na kapitule generalnej w Rzymie w 1756 r. Archiwum prowincji polskiej w XVIII w. przechowywano w bibliotece konwentu krakowskiego pw. św. Trójcy; w związku z planami beatyfikacji Męczenników Sandomierskich, generał zakonu polecił jego katalogowanie. W pierwszej połowie następnego stulecia mieściło się już w odrębnym pomieszczeniu, dzięki czemu przetrwało pożar klasztoru w 1850 r. W następnych dekadach archiwum ponownie znajdowało się w bibliotece; na przełomie XIX i XX w. opiekował się nim br. Kazimierz Jucewicz, a w drugiej dekadzie XX w. prac porządkowych podjął się o. Jacek Woroniecki OP. W 1926 r. ustanowiono urząd archiwariusza prowincji, który sprawowali kolejno ojcowie: Fabian Madura, Zygmunt Ogarek, Andrzej Gmurowski, Robert Świętochowski i Efrem Gliński. W 1937 r. archiwum zostało przeniesione do odrębnego magazynu. Na powojenne zorganizowanie Archiwum Polskiej Prowincji Dominikanów w obecnym kształcie duży wpływ miało ulokowanie w Krakowie licznych materiałów z likwidowanych klasztorów na Kresach południowo-wschodnich. Urząd archiwisty prowincji od 1946 r. pełnili ojcowie: Robert Świętochowski, Paweł Kielar, Zygmunt Bruno Mazur i Jan Andrzej Spież. Od 2009 r. archiwum kieruje o. Ireneusz Wysokiński OP.