Celem artykułu jest przybliżenie teologicznego znaczenia rûªḥ w Księdze Ezechiela. Aktywność
stwórcza Bożego ducha jest analizowana w opowiadaniu o powołaniu prorockim Ezechiela
(Ez 1–3) oraz w wizji doliny wyschniętych kości (37,1-14). Wystąpienie tego samego wyrażenia rûḥî
(„mój duch”) w 36,27; 37,14 i 39,29 potwierdza nie tylko charakter stwórczy Bożego ducha, ale również
pozwala uznać go za hipostazę Boga. Wewnętrzne odrodzenie dokonane przez ducha Jahwe czyni nie
tylko z Ezechiela, ale również z Izraelitów manifestację obecności Boga w świecie.