The paradigm of the migration crisis and its influence on national legislation on irregular migration
Loading...
Date
2021
Authors
Journal Title
Journal ISSN
Volume Title
Publisher
Wydawnictwo KUL
Abstract
The aim of this article is to provide a detailed study of the ways in which the paradigm of crisis has influenced the law and practice of European countries in the field of irregular migration. Bearing in mind that the perception of “crisis” is ambiguous and does not have legal definition, the first part of this paper will provide a clarification of its scope and some contexts in which it is used. Secondly, labelling some situations as “crises” requires some urgent and unusual actions. Hence, it is important to indicate what types of legal measures and normative solutions, therefore, prevail nowadays in the practice of states. The countries that are particularly interesting in this context include Germany, Sweden, and Denmark, whose migration policies have, over the course of the past few years, decisively shifted from a relatively open approach towards more restrictive solutions. Although the crisis in the migration context is defined bipolarly, a characteristic feature of the paradigm shift is focusing on the elimination or at least limitation of the presence of foreigners on the territory of the state through border controls, obstruction of access to international protection and family reunification, as well as increasing the effectiveness of forced returns. The result of these consideration has led to the conclusion that on the one hand the authorities’ rhetoric of crisis not automatically mean the use of special and emergency measures foreseen by law. On the other hand, the narrative referring to defeat and catastrophe justified the introduction of controversial solutions in a hurry, often with disregard for the detailed analyses and regulatory impact assessment, which are common in such cases. At the same time, the determinant of the shape of the migration law is the “temporariness” inherent in the crisis paradigm. One of its most important elements is the departure from long-term residence permits, guaranteeing a certain stability in connection with international protection, in favour of short-term permits.
Celem artykułu jest szczegółowe zbadanie, w jaki sposób paradygmat kryzysu wpływa na prawo i praktykę krajów europejskich w zakresie nieregularnej migracji. Mając na uwadze, że pojęcie kryzysu jest niejednoznaczne i nie ma definicji prawnej, w pierwszej części artykułu wyjaśniono jego zakres i kontekst, w jakim się go stosuje. Po drugie, oznaczanie niektórych sytuacji jako kryzysów wymaga pilnych i nietypowych działań. Stąd ważne jest wskazanie, jakie rodzaje środków prawnych i rozwiązań normatywnych przeważają współcześnie w praktyce państw. Szczególnie interesujące w tym kontekście pozostają takie państwa, jak Niemcy, Szwecja czy Dania, które w perspektywie ostatnich kilku lat w swojej polityce migracyjnej dokonały zasadniczego zwrotu z postawy stosunkowo otwartej ku rozwiązaniom restrykcyjnym. Mimo iż kryzys w kontekście migracyjnym jest definiowany bipolarnie, charakterystyczną cechą zmiany paradygmatu jest koncentracja na eliminacji lub przynajmniej ograniczeniu obecności cudzoziemców na terytorium państwa poprzez kontrole graniczne, utrudnianie dostępu do ochrony międzynarodowej i w kwestii łączenia rodzin, a także zwiększanie skuteczności przymusowych powrotów. Rezultatem podjętych rozważań jest wniosek, że z jednej strony retoryka kryzysu używana przez władze nie oznacza automatycznie wprowadzania regulacji prawnych właściwych stanom nadzwyczajnym. Z drugiej zaś narracja nawiązująca do klęski i katastrofy uzasadniała wprowadzanie kontrowersyjnych rozwiązań w dużym pośpiechu, często z lekceważeniem zwykłych w takich wypadkach szczegółowych analiz, oceny skutków regulacji. Jednocześnie istotną determinantą kształtu prawa migracyjnego jest wpisana w paradygmat kryzysu „tymczasowość”. Jako jeden z jej najważniejszych elementów traktować należy odejście od gwarantujących pewną stabilność długoterminowych zezwoleń na pobyt w związku z ochroną międzynarodową na rzecz zezwoleń krótkotrwałych.
Цель данной статьи – подробно рассмотреть, как кризисная парадигма влияет на законодательство и практику европейских стран в области нерегулярной миграции. Принимая во внимание, что понятие кризиса неоднозначно и не имеет юридического определения, в первой части статьи разъясняется сфера его применения и контекст, в котором оно используется. Во-вторых, обозначение определенных ситуаций как кризисов требует срочных и чрезвычайных действий. Следовательно, важно указать, какие виды правовых мер и нормативных решений преобладают сегодня в практике отдельных государств. Особый интерес в этом контексте представляют такие страны, как Германия, Швеция или Дания, которые за последние несколько лет осуществили фундаментальный сдвиг в своей миграционной политике от относительно открытого отношения к ограничительным решениям. Хотя кризис в контексте миграции определяется биполярно, характерной чертой смены парадигмы является акцент на устранении или, по крайней мере, ограничении присутствия иностранцев на национальной территории посредством пограничного контроля, препятствуя доступу к международной защите и воссоединению семей, а также повышая эффективность принудительных возвращений. Результатом настоящих рассуждений является вывод о том, что, с одной стороны, риторика кризиса, используемая властями, не означает автоматического введения правовых норм, соответствующих чрезвычайному положению. Однако, с другой стороны, повествование о катастрофе оправдывало поспешное внедрение спорных решений, часто игнорируя обычный в таких случаях детальный анализ и оценку последствий регулирования. В то же время, существенной детерминантой формы миграционного законодательства является «временность», вписанная в парадигму кризиса. Одним из важнейших элементов этой парадигмы является переход от долгосрочных видов на жительство, которые гарантируют определенную стабильность за счет международной защиты к краткосрочным.
Celem artykułu jest szczegółowe zbadanie, w jaki sposób paradygmat kryzysu wpływa na prawo i praktykę krajów europejskich w zakresie nieregularnej migracji. Mając na uwadze, że pojęcie kryzysu jest niejednoznaczne i nie ma definicji prawnej, w pierwszej części artykułu wyjaśniono jego zakres i kontekst, w jakim się go stosuje. Po drugie, oznaczanie niektórych sytuacji jako kryzysów wymaga pilnych i nietypowych działań. Stąd ważne jest wskazanie, jakie rodzaje środków prawnych i rozwiązań normatywnych przeważają współcześnie w praktyce państw. Szczególnie interesujące w tym kontekście pozostają takie państwa, jak Niemcy, Szwecja czy Dania, które w perspektywie ostatnich kilku lat w swojej polityce migracyjnej dokonały zasadniczego zwrotu z postawy stosunkowo otwartej ku rozwiązaniom restrykcyjnym. Mimo iż kryzys w kontekście migracyjnym jest definiowany bipolarnie, charakterystyczną cechą zmiany paradygmatu jest koncentracja na eliminacji lub przynajmniej ograniczeniu obecności cudzoziemców na terytorium państwa poprzez kontrole graniczne, utrudnianie dostępu do ochrony międzynarodowej i w kwestii łączenia rodzin, a także zwiększanie skuteczności przymusowych powrotów. Rezultatem podjętych rozważań jest wniosek, że z jednej strony retoryka kryzysu używana przez władze nie oznacza automatycznie wprowadzania regulacji prawnych właściwych stanom nadzwyczajnym. Z drugiej zaś narracja nawiązująca do klęski i katastrofy uzasadniała wprowadzanie kontrowersyjnych rozwiązań w dużym pośpiechu, często z lekceważeniem zwykłych w takich wypadkach szczegółowych analiz, oceny skutków regulacji. Jednocześnie istotną determinantą kształtu prawa migracyjnego jest wpisana w paradygmat kryzysu „tymczasowość”. Jako jeden z jej najważniejszych elementów traktować należy odejście od gwarantujących pewną stabilność długoterminowych zezwoleń na pobyt w związku z ochroną międzynarodową na rzecz zezwoleń krótkotrwałych.
Цель данной статьи – подробно рассмотреть, как кризисная парадигма влияет на законодательство и практику европейских стран в области нерегулярной миграции. Принимая во внимание, что понятие кризиса неоднозначно и не имеет юридического определения, в первой части статьи разъясняется сфера его применения и контекст, в котором оно используется. Во-вторых, обозначение определенных ситуаций как кризисов требует срочных и чрезвычайных действий. Следовательно, важно указать, какие виды правовых мер и нормативных решений преобладают сегодня в практике отдельных государств. Особый интерес в этом контексте представляют такие страны, как Германия, Швеция или Дания, которые за последние несколько лет осуществили фундаментальный сдвиг в своей миграционной политике от относительно открытого отношения к ограничительным решениям. Хотя кризис в контексте миграции определяется биполярно, характерной чертой смены парадигмы является акцент на устранении или, по крайней мере, ограничении присутствия иностранцев на национальной территории посредством пограничного контроля, препятствуя доступу к международной защите и воссоединению семей, а также повышая эффективность принудительных возвращений. Результатом настоящих рассуждений является вывод о том, что, с одной стороны, риторика кризиса, используемая властями, не означает автоматического введения правовых норм, соответствующих чрезвычайному положению. Однако, с другой стороны, повествование о катастрофе оправдывало поспешное внедрение спорных решений, часто игнорируя обычный в таких случаях детальный анализ и оценку последствий регулирования. В то же время, существенной детерминантой формы миграционного законодательства является «временность», вписанная в парадигму кризиса. Одним из важнейших элементов этой парадигмы является переход от долгосрочных видов на жительство, которые гарантируют определенную стабильность за счет международной защиты к краткосрочным.
Description
Keywords
irregular migration, migration crisis, legislation, nieregularna migracja, kryzys migracyjny, legislacja, нерегулярная миграция, миграционный кризис, законодательство
Citation
"Studia Prawnicze KUL", 2021, nr 4, s. 107-125