Browsing by Author "Rakoczy, Tomasz"
Now showing 1 - 4 of 4
Results Per Page
Sort Options
- ItemAktualne problemy wolności myśli, sumienia i religii(Wydawnictwo KUL, 2015) Abramowicz, Aneta Maria; Borecki, Paweł; Brzozowski, Wojciech; Czarnek, Przemysław; Czelny, Michał; Góralski, Wojciech; Hucał, Michał; Koredczuk, Józef; Kosińska, Anna Magdalena; Krajczyński, Jan; Krzysztofek, Katarzyna; Krzywkowska, Justyna; Bitowt, Aleksandra; Kubala, Maciej; Misztal, Henryk; Nikołajew, Jerzy; Pietrzak, Michał; Rakoczy, Tomasz; Różański, Mieczysław; Skwarzyński, Michał; Strzała, Marek; Szeleszczuk, Damian; Sztychmiler, Ryszard; Szymański, Andrzej; Tomkiewicz, Małgorzata; Stanisz, Piotr; Ordon, Marta; Zawiślak, MichałWolność myśli, sumienia i wyznania/religii (freedom of thought, conscience and religion) zajmuje ważne miejsce we wszystkich powszechnie akceptowanych katalogach praw człowieka. Jej ochronę zapewniają w szczególności umowy międzynarodowe, które przyjęto w celu zabezpieczenia ludzkości przed powtórzeniem krwawej hekatomby II wojny światowej, której głównych przyczyn słusznie upatrywano w braku należnego poszanowania dla przyrodzonej godności człowieka i jego niezbywalnych praw. Aktualność oraz praktyczna doniosłość problematyki wolności myśli, sumienia i wyznania/religii zdecydowały o poświęceniu jej XI Ogólnopolskiego Sympozjum Prawa Wyznaniowego, połączonego ze Zjazdem Katedr, Zakładów i Wykładowców Prawa Wyznaniowego. Spotkanie to zostało zorganizowane przez Katedrę Prawa Wyznaniowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II oraz Polskie Towarzystwo Prawa Wyznaniowego i odbyło się w Lublinie w dniach 15-16 maja 2014 r. Program sympozjum objął blisko 40 referatów, których wygłoszenia podjęli się przedstawiciele niemal wszystkich ośrodków nauki prawa wyznaniowego w Polsce. Niniejsza publikacja stanowi pokłosie tego sympozjum, a na jej zawartość składają się opracowania, które – na bazie wygłoszonych wówczas referatów – zostały przygotowane przez większość prelegentów.
- ItemUkładowe formy regulacji stosunków między państwem a związkami wyznaniowymi (art. 25 ust. 4-5 Konstytucji RP)(Wydawnictwo KUL, 2013) Stanisz, Piotr; Pietrzak, Michał; Ordon, Marta; Mojak, Ryszard; Góralski, Wojciech; Krajczyński, Jan; Ryguła, Piotr; Kosek, Mirosław; Leszczyński, Paweł A.; Radajewski, Mariusz; Ignaciuk, Ewa; Piszcz-Czapla, Monika; Czohara, Andrzej; Walencik, Dariusz; Zieliński, Tadeusz J.; Sobczyk, Paweł; Olszówka, Marcin; Mezglewski, Artur; Borecki, Paweł; Brzozowski, Wojciech; Krukowski, Józef; Rakoczy, Bartosz; Zawiślak, Michał; Tunia, Anna; Rakoczy, Tomasz; Bielak, Patrycja Katarzyna; Maślankowski, Jeremi Szczęsny; Stanisz, Piotr (red.); Ordon, Marta (red.)Do najważniejszych unormowań prawno-wyznaniowych Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. należą niewątpliwie te, które dotyczą form regulacji stosunków między Rzecząpospolitą Polską a kościołami i innymi związkami wyznaniowymi. Zgodnie z wolą ustrojodawcy relacje te mają być określane w trybie układowym. W odniesieniu do Kościoła Katolickiego zdecydowano o zastosowaniu umowy międzynarodowej, zawartej ze Stolicą Apostolską (art. 25 ust. 4). Ponadto postanowiono, że „stosunki między Rzecząpospolitą Polską a innymi kościołami oraz związkami wyznaniowymi określają ustawy uchwalone na podstawie umów zawartych przez Radę Ministrów z ich właściwymi przedstawicielami” (art. 25 ust. 5). Niniejsza publikacja stanowi głos w dyskusji dotyczącej zarówno teoretycznego znaczenia, jak i praktycznych implikacji art. 25 ust. 4-5 Konstytucji RP.
- ItemWykładnia orzecznicza przepisu zawierającego termin „wspólne gospodarowanie”. Glosa aprobująca do Wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 4 czerwca 2020 r., II SA/Po 743/19(Wydawnictwo KUL, 2023) Rakoczy, TomaszKluczowa dla glosowanego orzeczenia jest wykładnia przepisu zawierającego termin „wspólne gospodarowanie”. Słusznie WSA w Poznaniu orzekł, że ma ono miejsce w stanie faktycznym rozważanej sprawy. Orzecznictwo, wobec braku definicji legalnej, uznaje, że wspólne gospodarowanie ma miejsce także wówczas, gdy osoba na stałe pozostaje na utrzymaniu innej, z którą takie gospodarstwo tworzy. Wspólne zamieszkiwanie finansowane z dochodu wyłącznie jednej osoby zawsze będzie oznaczać wspólne gospodarowanie. Z cech charakterystycznych prowadzenia wspólnego gospodarstwa domowego wyłączono udział i wzajemną ścisłą współpracę w załatwianiu codziennych spraw, związanych z prowadzeniem domu. Poza tym zawarte małżeństwo obliguje strony do okazywania wzajemnej pomocy i zaspokajania potrzeb rodziny, również poprzez osobiste starania o wychowanie dzieci. To właśnie zadanie może i nawet powinno być podejmowane przez skarżącego. Do podejmowania tego obowiązku należy go motywować. The interpretation of the provision containing the term ‘joint management’ is of key importance considering the judgment under review. The Voivodeship Administrative Court in Poznań rightly ruled that it occurred in the actual state of the case under consideration. The jurisprudence, in the absence of a legal definition, recognises that joint management also takes place when a person is permanently dependent on another one, with whom he/she forms such a household. Cohabitation financed by the income of only one person always implies joint management. Participation and mutual close cooperation in dealing with the day-to-day running of a dwelling have been excluded from the characteristics of running a joint household. Moreover, formal marriage obliges the parties to show mutual support and meet the needs of the family, including through personal efforts to bring up the children. This is precisely the task that can and even should be undertaken by the applicant. The applicant needs to be motivated to undertake that duty. Ключовим для аналізованого рішення є тлумачення положення, у якому передбачено термін «спільне господарство». Воєводський адміністративний суд у Познані правильно постановив, що спільне господарство відбулося в обставинaх справи, що розглядається. Судова практика, за відсутності юридичного визначення, визнає, що спільне господарствo також має місце, коли особа залишається на постійній основі утримання іншої, з якою створюється таке господарство. Спільне проживання, що фінансується с доходів лише однієї особи є веденням спільного господарства. З елементів спільного управління була виключена участь і взаємна тісна співпраця у вирішенні повсякденних справ, пов’язаних з веденням господарства. Крім того, укладений шлюб зобов’язує сторони проявляти взаємодопомогу і задоволення потреб сім’ї, також особистими зусиллями щодо виховання дітей. Cаме те завдання може і повинен виконувати заявник. Він повинен бути мотивований до виконання цього обов’язку. Центральное место в комментируемом решении занимает толкование положения, содержащего термин «совместное ведение домашнего хозяйства». Воеводский Административный Суд в Познани справедливо постановил, что оно имеет место при фактическом состоянии рассматриваемого дела. Судебная практика, в отсутствие законодательного определения, признает, что совместное хозяйство также имеет место, когда лицо находится на иждивении лица, с которым ведет такое хозяйство. Сожительство, финансируемое за счет доходов только одного человека, всегда подразумевает совместное ведение домашнего хозяйства. Из характерных черт ведения совместного домашнего хозяйства исключено участие и тесное сотрудничество друг с другом в решении повседневных вопросов, связанных с ведением хозяйства. Кроме того, заключенный брак обязывает стороны проявлять взаимопомощь и удовлетворять потребности семьи, в том числе путем личных усилий по воспитанию детей. Это именно та задача, которую может и даже должен взять на себя заявитель. Он должен быть мотивирован на выполнение этой обязанности.
- ItemWyłączenie osoby duchownej z ryczałtu. Glosa krytyczna do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 kwietnia 2016 r. (II FSK 491/14)(Wydawnictwo KUL, 2022) Rakoczy, TomaszJak wynika z przepisu art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, podmiotem obowiązku podatkowego są osoby duchowne spełniające łącznie dwa warunki, którymi są: pełnienie funkcji duszpasterskich (wskazanych w ustawie) oraz osiąganie przychodów z opłat otrzymywanych w związku z pełnieniem takich funkcji. Dokonując ścisłej interpretacji, należy przyjąć, że osoba duchowna, która nie uzyskuje (w sposób stały) dochodu w związku z pełnieniem funkcji duszpasterskiej, nie mieści się w hipotezie powołanego przepisu i nie podlega opodatkowaniu, nawet jeśli taką funkcję faktycznie sprawuje. W opisanej sytuacji znajdują się osoby duchowne, będące członkami instytutów zakonnych, po złożeniu ślubu ubóstwa. Prawo kanoniczne pozbawia je zdolności nabywania dóbr, zgodnie z zasadą, iż „cokolwiek nabywa zakonnik, nabywa klasztor”. Krytycznie należy więc ocenić komentowany wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 kwietnia 2016 r. (II FSK 491/14). Przyjęto w nim, że zakonny ślub ubóstwa nie pozbawia zakonnika prawa do uzyskiwania dochodów osobistych, a jedynie wiąże się z (nieistotnym dla prawa podatkowego) zobowiązaniem, aby uzyskane przez niego środki zostały przekazane instytutowi zakonnemu. Jak twierdzi autor, w omawianym przypadku normy prawa kanonicznego trzeba bowiem traktować jako niezbędne uzupełnienie przepisów prawa polskiego.