Browsing by Author "Kowalik, Emil"

Now showing 1 - 3 of 3
  • Item
    Characteristics of service by a court enforcement officer in Polish civil proceedings in the context of Article 139 (1) of the Code of Civil Procedure
    (Wydawnictwo KUL, 2024) Kowalik, Emil
    The institution of service by a court enforcement officer has significantly impacted the regularity of the service of court letters. The provisions introduced put an end to the so-called fiction of service on indi­viduals, which meant that after two attempts at service, the court could assume that the document had been effectively served. It was recognised that this too often led to prejudice to the rights of defendants, in particular those who had not lived at the addresses indicated by the plaintiffs for a long time, and often, due to the correct (fictitious) service of payment orders, they were obliged to pay the fees resulting from final court decisions. Unfortunately, under the previous legislation, there were cases of claimants giving unverified or even false information. The legislator obligatorily introduced into the Polish legal order, in Article 1391 of the Code of Civil Procedure, the service of letters through a court enforcement officer if a statement of claim or any other writ of summons that gives rise to the need to defend the rights of the defendant has not been effectively served on the defendant under Articles 131–139 of the Code of Civil Procedure. Thus, contrary to the principle of routine service, the legislator imposed the resulting obligations not on the procedural authority but on the initiator of the proceedings in the case. This study aims to present the institution of the court enforcement officer in Polish civil proceedings and discuss its advantages and disadvantages. It is particularly relevant in light of the changes introduced by the amendment of the CCP of 9 March 2023, effective from 1 July 2023, which are designed to improve this type of service. Doręczenia komornicze istotnie wpłynęły na prawidłowość dokonanych doręczeń pism sądo­wych. Wprowadzone przepisy położyły kres tzw. fikcji doręczenia osobom fizycznym, która oznaczała, że po dwóch próbach doręczenia sąd mógł przyjąć, iż dokument został skutecznie doręczony. Uznano, że zbyt często prowadziło to do uszczerbku w prawach pozwanych, w szczególności tych, którzy od dłuższego czasu nie za­mieszkiwali pod adresami wskazanymi przez powodów – często, z uwagi na prawidłowe (fikcyjne) doręczenie nakazów zapłaty, byli oni zobowiązani do zapłaty kwot wynikających z prawomocnych orzeczeń sądowych. Niestety, pod rządami poprzednio obowiązujących przepisów zdarzały się przypadki podawania przez powo­dów niezweryfikowanych lub wręcz nieprawdziwych adresów. Ustawodawca obligatoryjnie w art. 1391 Kodek­su postępowania cywilnego wprowadził do polskiego porządku prawnego doręczanie pism za pośrednictwem komornika sądowego w przypadku, gdy pozew lub inne pismo wywołujące potrzebę obrony praw pozwanego nie zostało skutecznie doręczone pozwanemu zgodnie z art. 131–139 K.p.c. Tym samym ustawodawca, wbrew zasadzie doręczeń rutynowych, nałożył wynikające z nich obowiązki nie na organ procesowy, lecz na inicjatora postępowania w sprawie. Niniejsze opracowanie ma na celu przedstawienie instytucji komornika sądowego w polskim postępowaniu cywilnym oraz omówienie jej zalet i wad. Jest to szczególnie istotne w świetle zmian wprowadzonych nowelizacją Kodeksu postępowania cywilnego z dnia 9 marca 2023 r., obowiązującą od dnia 1 lipca 2023 r., które mają usprawnić ten rodzaj służby. Вручення судовим виконавцем суттєво вплинулo на вірність вручення судових листів. Запро­ваджені правила поклали край так званій фікції вручення фізичним особам, яка означала, що після двох спроб вручення суд міг вважати, що документ був ефективно вручений. Було визнано, що це надто часто призводило до порушення прав відповідачів, зокрема тих, хто тривалий час не проживав за вказаною позивачами адресою – часто через належне (фіктивне) вручення платіжних доручень їх зобов’язували сплатити суми, що випливають з остаточних судових рішень. На жаль, за попереднім законодавством траплялися випадки, коли позивачі вказували неперевірені або навіть фальшиві адреси. Законодавець у ст. 1391 Цпк ввів у польський правопорядок обов’язковe вручення листів через судового виконавця у випадку, якщо позовна заява або інший лист, що викликає необхідність захисту прав відповідача, не був ефективно вручений відповідачу відповідно до ст. 131–139 ЦПК. Таким чином, законодавець, всупереч принципу рутинного вручення, поклав обов’язки, що випливають з нього, не на процесуальний орган, а на ініціатора провадження у справі. Це дослідження має на меті представити інститут судового вико­навця в польському цивільному процесі та обговорити його переваги та недоліки. Це питання є особли­во актуальним у світлі змін, внесених поправкою до Цивільного процесуального кодексу від 9 березня 2023 року, яка набулa чинності 1 липня 2023 року, що мають на меті вдосконалити цей вид служби. Вручения через судебного исполнителя существенно повлияли на надлежащий порядок осу­ществления вручений судебных писем. Введенные правила положили конец так называемой фикции вручения физическим лицам, которая означала, что после двух попыток вручения суд мог считать, что документ был вручен надлежащим образом. Было признано, что это слишком часто приводило к ущем­лению прав ответчиков, в частности тех, кто долгое время не проживал по указанным истцами адре­сам, зачастую благодаря правильному (фиктивному) вручению платежных поручений они были обязаны выплатить суммы, вытекающие из вступивших в законную силу судебных решений. К сожалению, при прежнем законодательстве были случаи, когда истцы указывали непроверенные или даже ложные адре­са. Законодатель в обязательном порядке ввел в польский правопорядок в статье 1391 Гражданско-про­цессуального кодекса вручение писем через судебного исполнителя в случае, если исковое заявление или иное письмо, вызывающее необходимость защиты прав ответчика, не было вручено надлежащим образом ответчику в соответствии со статьями 131–139 Гражданско-процессуального кодекса. Таким об­разом, законодатель, вопреки принципу обычного вручения, возложил возникающие обязанности не на процессуальный орган, а на инициатора производства по делу. Цель данного исследования – предста­вить институт судебного исполнителя в польском гражданском производстве и обсудить его преимуще­ства и недостатки. Это особенно важно в свете изменений, внесенных поправками к Гражданско-про­цессуальному кодексу от 9 марта 2023 года, вступившими в силу с 1 июля 2023 года, которые призваны усовершенствовать данный вид службы.
  • Item
    General Characteristics of Service of Procedural Documents in Polish Civil Proceedings Compared to Selected European Countries
    (Wydawnictwo KUL, 2024) Kowalik, Emil
    The institution of service by a court enforcement officer has had a significant impact on the regularity of the service of court letters. The provisions introduced put an end to the so-called fiction of service on individuals, which meant that after two attempts at service, the court could assume that the document had been effectively served. It was recognized that this too often led to prejudice to the rights of defendants, in particular those who had not lived at the addresses indicated by the plaintiffs for a long time - often, due to the correct (fictitious) service of payment orders, they were obliged to pay the amounts resulting from final court decisions. Unfortunately, under the previous legislation, there were cases of claimants giving unverified or even false information. The legislator obligatorily introduced into the Polish legal order, in Article 1391 of the Code of Civil Procedure, the service of letters through a court bailiff in the event that a statement of claim or any other writ of summons that gives rise to the need to defend the rights of the defendant has not been effectively served on the defendant in accordance with 131–139 of the Code of Civil Procedure. Thus, the legislator, contrary to the principle of routine service, imposed the resulting obligations not on the procedural authority, but on the initiator of the proceedings in the case. This study aims to present the institution of the bailiff in Polish civil proceedings and discuss its advantages and disadvantages. It is particularly relevant in light of the changes introduced by the amendment of the CPC of 9 March 2023, effective from 1 July 2023, which are designed to improve this type of service.
  • Item
    Składniki mienia wyodrębnionej jednostki organizacyjnej osoby prawnej Kościoła Katolickiego jako przedmiot wkładu do spółki prawa handlowego (wybrane zagadnienia)
    (Wydawnictwo KUL, 2024) Kowalik, Emil
    Celem artykułu jest omówienie kwestii związanych z funkcjonowaniem wyodrębnionej jednostki organizacyjnej osoby prawnej Kościoła Katolickiego oraz przeanalizowanie konsekwencji reorganizacji takiej jednostki poprzez wniesienie wykorzystywanego przez nią mienia do spółki prawa handlowego. Wyodrębniona jednostka organizacyjna kościelnej osoby prawnej funkcjonuje jako zorganizowany zespół składników majątkowych służących tej osobie prawnej. Rozważania zmierzają do odpowiedzi na pytanie o dopuszczalność oraz sensowność utworzenia spółki prawa handlowego w oparciu o składniki mienia przypisanego do jednostki organizacyjnej funkcjonującej w ramach osoby prawnej Kościoła Katolickiego. Chodzi zwłaszcza o ocenę: czy przedsiębiorstwo wykorzystywane przez taką jednostkę, ewentualnie zorganizowana część takiego przedsiębiorstwa, może stanowić wkład niepieniężny do tworzonej lub już istniejącej spółki prawa handlowego. Przeprowadzone analizy prowadzą do wniosku, że tego rodzaju aport jest dopuszczalny. Dokonanie omawianej reorganizacji powinno jednak każdorazowo zostać poprzedzone szczegółową analizą uwzględniającą zarówno cel, jaki przyświeca planowanemu przedsięwzięciu, jak i możliwe skutki prawno-podatkowe. The purpose of this article is to discuss the functioning of a separate organisational unit of a legal entity of the Catholic Church and to analyse the consequences of its reorganisation through the contribution of property used by it to a commercial law company. A separate organisational unit of a church legal entity functions as an organised group of assets aimed at supporting this legal entity. The analyses pertain to the admissibility and the sense of establishing a commercial law company based on the assets assigned to the organisational unit functioning within the legal person of the Catholic Church. In particular, they aim to assess whether an enterprise used by such an entity or an organised part of such an enterprise may constitute a contribution in kind to a created or already existing commercial law company. The research findings lead to the conclusion that such an in-kind contribution is permissible. However, the implementation of this type of reorganisation should be preceded in each case by a detailed analysis that takes into account both the purpose behind the planned undertaking and the possible legal and tax consequences of the action.