Sienkiewicz, Edward Jan2021-11-222021-11-222020-06-15"Vox Patrum", 74 (2020), s. 93-118http://hdl.handle.net/20.500.12153/1945Hieronim ze Strydonu, przedstawiany jest najczęściej jako wielki egzegeta i znawca oraz tłumacz Pisma Świętego. Niekiedy przypomina się również o jego znaczących dokonaniach w sporach teologicznych. Tymczasem sam Hieronim w swoich licznych pismach i działaniach, przedstawia się sobie współczesnym i potomnym jako bardzo wymagający od siebie i od drugich asceta. Praktykując mniszy styl życia na pustyni i poświęcając się pracy naukowej, dążył do jak najlepszego poznania Jezusa Chrystusa, aby Go jak najlepiej naśladować i przez swoje osobiste doświadczenia z Nim się jednoczyć. Dlatego też te dwie drogi, czyli studium Biblii oraz pokutę i wyrzeczenie, uznaje za najlepsze w tym celu. Poza tym – jak często podkreśla – wzajemnie się warunkujące i wspomagające. W jego teologii ascetycznej do głosu dochodzą tematy związane z zasługującym charakterem chrześcijańskiego umartwienia. Podstawę tego Strydończyk dostrzega w swoim bardzo wyraźnym wychyleniu eschatologicznym. Stanowi ono podstawowe kryterium w określaniu przez niego marnością wszystkiego co doczesne ze względu na to co wieczne i duchowe. Chrystocentrycznie rozumiana przez niego idea Królestwa Bożego, obecnego już w doczesności, staje się najważniejszym argumentem w wymaganiu od chrześcijan życia właściwego pełnej realizacji tej rzeczywistości w niebie. Najlepiej temu służy – w jego przekonaniu – wyrzeczenie aż po ofiarę z własnego życia. Najlepiej zaś to tłumaczy taka właśnie droga Zbawiciela, wzywającego do wspólnego z Nim życia w chwale nieba, przez wspólne z Nim umartwienie na ziemi.plUznanie autorstwa-Bez utworów zależnych 3.0 Polskahttp://creativecommons.org/licenses/by-nd/3.0/pl/ChrystocentryzmpokutapostdziewictwowdowieństwoHieronim ze Strydonuinfo:eu-repo/semantics/article10.31743/vp.4980