The issue of the ultra vires principle in Turkish Company Law: has it been abolished or just hidden?
Loading...
Date
2020
Authors
Journal Title
Journal ISSN
Volume Title
Publisher
Wydawnictwo KUL
Abstract
The Turkish Code of Commerce (TCC) numbered 6102 contains numerous radical regulations as reforms in the Turkish company law. One of these provisions is the TCC A.125 which regulates the capacity of commercial companies to have rights and obligations. This article deals with the ultra vires principle which was transferred to the Continental European law system, including the Turkish legislation from the UK law system. The ultra vires principle had previously expired in the continental European legal system (in particular the Swiss Code of Obligations) which has inspired the TCC as a referring codification. As a result of these developments by the TCC A.125, in contrast to the ultra vires principle, commercial companies are allowed to be entitled and liable for all kinds of matters, except those which are human-specific. For this reason, companies’ legal personalities may have the capacity to have rights and obligations in matters other than their fields of operation. In other words, thanks to the TCC A.135, the ultra vires principle has been abandoned. It can be assumed that harmonization between the TCC and the EU directives has been achieved in the sense of abolishing the ultra vires principle. However, when several provisions randomly scattered in the TCC are taken into consideration, it is obviously seen that the legislator still accepts the field of operation issue as a criterion in about 20 articles. This leads to a question about the actual abolishment of the ultra vires principle. To put it briefly, the legislator’s choice in the new company law regime shows that the TCC has not abandoned the ultra vires principle completely, but it still retains its validity in a hidden way by only changing its form and scope.
Turecki kodeks handlowy (TCC) oznaczony numerem 6102 zawiera szereg radykalnych rozwiązań przewidzianych jako reformy tureckiego prawa spółek. Jednym z takich przepisów jest art. 125 TCC, który odnosi się do zdolności prawnej spółek handlowych. Artykuł ten porusza kwestię zasady ultra vires, która została inkorporowana do europejskiego kontynentalnego systemu prawnego, włączając turecki system prawny z porządku prawnego Zjednoczonego Królestwa. Jednakże zasada ta z czasem została uznana za wygasłą w ramach europejskiego kontynentalnego systemu prawnego (w szczególności w szwajcarskim kodeksie zobowiązań), co z kolei zainspirowało ustawodawcę tureckiego do zmian w kodyfikacji. Wynikiem tych działań, na podstawie art. 125 TCC, sprzecznie z zasadą ultra vires, spółki handlowe mają zdolność do bycia podmiotem praw i obowiązków w szerokim zakresie, z wyłączeniem kwestii zarezerwowanych wyłącznie dla osób fizycznych. Z tego powodu w ramach osobowości prawnej przedsiębiorstw mogą one być uzdolnione do bycia podmiotem praw i obowiązków w sprawach wykraczających poza ich własny zakres działalności. Innymi słowy, za sprawą art. 125 TCC koncepcja stosowania zasady ultra vires została porzucona. Można zatem dojść do konkluzji, że dostosowanie TCC do dyrektyw Unii Europejskiej w kwestii zniesienia zasady ultra vires zostało osiągnięte. Jednak biorąc pod uwagę szereg przepisów z różnych części Kodeksu, widoczne staje się, że ustawodawca wciąż uznaje przesłankę zakresu prowadzonej działalności jako warunek w ok. 20 przepisach prawnych. To z kolei prowadzi do pytania o rzeczywiste wyłączenie zasady ultra vires. Konkludując, należy stwierdzić, że wprowadzony przez ustawodawcę nowy reżim prawa handlowego jasno wskazuje, że Kodeks handlowy nie wyłączył zasady ultra vires w całości, a utrzymując jej stosowanie w sposób ukryty, jedynie zmienił jej zakres.
Турецкий Коммерческий Кодекс (ТКК) номер 6102 содержит ряд радикальных решений, предусмотренных в качестве реформ законодательства о компаниях Турции. Одно из таких положений – ст. 125 TКК касается правоспособности коммерческих компаний. В настоящей статье рассматривается вопрос о принципе ultra vires, который был включен в европейскую континентальную правовую систему, включая правовую систему Турции в правовой порядок Великобритании. Однако со временем было объявлено, что срок действия этого правила истек в соответствии с правовой системой континентальной Европы (в частности, Швейцарским кодексом обязательств), что, в свою очередь, побудило турецких законодателей внести поправки в кодификацию. В результате этих действий в соответствии со ст. 125 TКК, вопреки принципу ultra vires, коммерческие компании могут быть подвержены широкому спектру прав и обязанностей, за исключением вопросов, закрепленных только за физическими лицами. По этой причине в рамках правосубъектности предприятий они могут обладать правами и обязанностями в вопросах, выходящих за рамки их собственной деятельности. Другими словами, благодаря ст. 125 TКК, концепция применения принципа ultra vires была оставлена. Таким образом, можно сделать вывод о приведении Коммерческого кодекса Турции в соответствие с директивами Европейского Союза, касающимися отмены принципа ultra vires. Однако, принимая во внимание ряд положений из различных частей кодекса, становится очевидным, что законодатель по-прежнему признает условие объема осуществляемой деятельности обязательным условием примерно в 20 правовых положениях. Это, в свою очередь, поднимает вопрос о том, как на самом деле исключен принцип ultra vires. В заключение следует отметить, что новый режим коммерческого права, введенный законодателем, четко указывает на то, что Коммерческий кодекс не исключил принцип ultra vires в целом, а, сохранив его скрытым образом, лишь изменил сферу его применения.
Turecki kodeks handlowy (TCC) oznaczony numerem 6102 zawiera szereg radykalnych rozwiązań przewidzianych jako reformy tureckiego prawa spółek. Jednym z takich przepisów jest art. 125 TCC, który odnosi się do zdolności prawnej spółek handlowych. Artykuł ten porusza kwestię zasady ultra vires, która została inkorporowana do europejskiego kontynentalnego systemu prawnego, włączając turecki system prawny z porządku prawnego Zjednoczonego Królestwa. Jednakże zasada ta z czasem została uznana za wygasłą w ramach europejskiego kontynentalnego systemu prawnego (w szczególności w szwajcarskim kodeksie zobowiązań), co z kolei zainspirowało ustawodawcę tureckiego do zmian w kodyfikacji. Wynikiem tych działań, na podstawie art. 125 TCC, sprzecznie z zasadą ultra vires, spółki handlowe mają zdolność do bycia podmiotem praw i obowiązków w szerokim zakresie, z wyłączeniem kwestii zarezerwowanych wyłącznie dla osób fizycznych. Z tego powodu w ramach osobowości prawnej przedsiębiorstw mogą one być uzdolnione do bycia podmiotem praw i obowiązków w sprawach wykraczających poza ich własny zakres działalności. Innymi słowy, za sprawą art. 125 TCC koncepcja stosowania zasady ultra vires została porzucona. Można zatem dojść do konkluzji, że dostosowanie TCC do dyrektyw Unii Europejskiej w kwestii zniesienia zasady ultra vires zostało osiągnięte. Jednak biorąc pod uwagę szereg przepisów z różnych części Kodeksu, widoczne staje się, że ustawodawca wciąż uznaje przesłankę zakresu prowadzonej działalności jako warunek w ok. 20 przepisach prawnych. To z kolei prowadzi do pytania o rzeczywiste wyłączenie zasady ultra vires. Konkludując, należy stwierdzić, że wprowadzony przez ustawodawcę nowy reżim prawa handlowego jasno wskazuje, że Kodeks handlowy nie wyłączył zasady ultra vires w całości, a utrzymując jej stosowanie w sposób ukryty, jedynie zmienił jej zakres.
Турецкий Коммерческий Кодекс (ТКК) номер 6102 содержит ряд радикальных решений, предусмотренных в качестве реформ законодательства о компаниях Турции. Одно из таких положений – ст. 125 TКК касается правоспособности коммерческих компаний. В настоящей статье рассматривается вопрос о принципе ultra vires, который был включен в европейскую континентальную правовую систему, включая правовую систему Турции в правовой порядок Великобритании. Однако со временем было объявлено, что срок действия этого правила истек в соответствии с правовой системой континентальной Европы (в частности, Швейцарским кодексом обязательств), что, в свою очередь, побудило турецких законодателей внести поправки в кодификацию. В результате этих действий в соответствии со ст. 125 TКК, вопреки принципу ultra vires, коммерческие компании могут быть подвержены широкому спектру прав и обязанностей, за исключением вопросов, закрепленных только за физическими лицами. По этой причине в рамках правосубъектности предприятий они могут обладать правами и обязанностями в вопросах, выходящих за рамки их собственной деятельности. Другими словами, благодаря ст. 125 TКК, концепция применения принципа ultra vires была оставлена. Таким образом, можно сделать вывод о приведении Коммерческого кодекса Турции в соответствие с директивами Европейского Союза, касающимися отмены принципа ultra vires. Однако, принимая во внимание ряд положений из различных частей кодекса, становится очевидным, что законодатель по-прежнему признает условие объема осуществляемой деятельности обязательным условием примерно в 20 правовых положениях. Это, в свою очередь, поднимает вопрос о том, как на самом деле исключен принцип ultra vires. В заключение следует отметить, что новый режим коммерческого права, введенный законодателем, четко указывает на то, что Коммерческий кодекс не исключил принцип ultra vires в целом, а, сохранив его скрытым образом, лишь изменил сферу его применения.
Description
Keywords
Ultra vires principle, Turkish Code of Commerce, Turkish Company Law, Capacity to have rights and obligations, Commercial companies, zasada ultra vires, turecki kodeks handlowy, tureckie prawo spółek, zdolność prawna, spółki handlowe, принцип ultra vires, Турецкий Коммерческий Кодекс, турецкий закон о компаниях, правоспособность, коммерческие компании
Citation
"Studia Prawnicze KUL", 2020, nr 2, s. 359-375