Rethinking Polish Assemblages of the 1960s: the (Re)turn to Things
Loading...
Date
2018
Authors
Journal Title
Journal ISSN
Volume Title
Publisher
Towarzystwo Naukowe KUL; Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II
Abstract
The article aims to analyse the status of the object in the neo-avantgarde practice of selected
Polish artists in 1960s assemblages, from the perspective of the ‘material turn’, initiated by postructuralism’s
crisis of representation in the social sciences and humanities. Trespassing on the intellectual
ground associated with traditional painting, which was conceived as a flat two-dimensional surface,
led the artists to introducing objects from real life into their art, this gave the artwork containing objects
new life and ‘personality’. The paper focuses on the works by four prominent modernist Polish
artists: Erna Rosenstein, Włodzimierz Borowski, Tadeusz Kantor and Alina Szapocznikow. Taking
into account the differences between their artistic attitudes and personal experiences, one may observe
a common interest in the materiality of the world that resulted in a variety of object interpretations
(Rosenstein, Borowski, Kantor) as well as the reification the body (Szapocznikow). Reference to
Latour’s Actor-Network-Theory also creates a new perspective for research on the objects in works
of art (Kantor).
Celem artykułu jest analiza statusu obiektu w praktykach neoawangardowych wybranych polskich artystów w latach 60. XX wieku, z perspektywy „zwrotu materialnego”, zainicjowanego przez kryzys reprezentacji postrukturalizmu w naukach społecznych i humanistycznych. Chęć wyjścia poza tradycyjne dzieło malarskie, pojmowane w kategoriach płaskiej, dwuwymiarowej powierzchni, sprawiła, że artyści zaczęli wprowadzać do sztuki przedmioty z prawdziwego życia, dzięki czemu dzieło zyskiwało nowe życie i „osobowość”. Artykuł koncentruje się na pracach czterech wybitnych polskich artystów neoawangardowych: Erny Rosenstein, Włodzimierza Borowskiego, Tadeusza Kantora i Aliny Szapocznikow. Biorąc pod uwagę różnice między ich postawami artystycznymi i osobistymi doświadczeniami, można zaobserwować wspólne zainteresowanie materialnością świata, które zaowocowało różnorodnymi interpretacjami przedmiotów (Rosenstein, Borowski, Kantor), a także reifikacją ciała (Szapocznikow). Odniesienie do teorii aktora-sieci Latoura tworzy także nową perspektywę dla badań nad rolą obiektów w dziełach sztuki (Kantor).
Celem artykułu jest analiza statusu obiektu w praktykach neoawangardowych wybranych polskich artystów w latach 60. XX wieku, z perspektywy „zwrotu materialnego”, zainicjowanego przez kryzys reprezentacji postrukturalizmu w naukach społecznych i humanistycznych. Chęć wyjścia poza tradycyjne dzieło malarskie, pojmowane w kategoriach płaskiej, dwuwymiarowej powierzchni, sprawiła, że artyści zaczęli wprowadzać do sztuki przedmioty z prawdziwego życia, dzięki czemu dzieło zyskiwało nowe życie i „osobowość”. Artykuł koncentruje się na pracach czterech wybitnych polskich artystów neoawangardowych: Erny Rosenstein, Włodzimierza Borowskiego, Tadeusza Kantora i Aliny Szapocznikow. Biorąc pod uwagę różnice między ich postawami artystycznymi i osobistymi doświadczeniami, można zaobserwować wspólne zainteresowanie materialnością świata, które zaowocowało różnorodnymi interpretacjami przedmiotów (Rosenstein, Borowski, Kantor), a także reifikacją ciała (Szapocznikow). Odniesienie do teorii aktora-sieci Latoura tworzy także nową perspektywę dla badań nad rolą obiektów w dziełach sztuki (Kantor).
Description
Keywords
Polish assemblages, polskie asamblaże, material turn, zwrot materialny, objects in art, przedmioty w sztuce, Polish art of the 1960s, sztuka polska lat 60. XX wieku
Citation
„Roczniki Humanistyczne” 2018, vol. 66 (2018), z. 4, s. 131-150