Vox Patrum, 2019, Vol. 71
Permanent URI for this collection
Browse
Browsing Vox Patrum, 2019, Vol. 71 by Issue Date
Now showing 1 - 20 of 30
Results Per Page
Sort Options
- ItemBeda Czcigodny o wczesnym chorale gregoriańskim w Anglii (Historia ecclesiastica IV 24)(Wydawnictwo KUL, 2019) Budzanowska-Weglenda, Dominika ŁucjaBeda Czcigodny (Wielebny), uczony mnich anglosaski i Doktor Kościoła z przełomu VII/VIII wieku, w słynnym dziele Historia ecclesiastica (IV 24) napisał o bracie zakonnym, Cedmonie. Wcześniej, gdy Cedmon pracował jako opiekun zwierząt pociągowych, unikał on świeckich śpiewów. Bóg dał mu jednak dar śpiewania ku chwale Bożej. Przyjęty do klasztoru przez przeoryszę Hildę układał w ojczystym języku, pod wpływem natchnienia Boga-Stwórcy i pobierając nauki z zakresu teologii, pieśni pobożne związane z wydarzeniami biblijnymi i różnymi wątkami teologicznymi. Pobudzał w ten sposób ludzi do nawrócenia i umocnienia wiary. Żaden z naśladowców Cedmona nie dorównał mu talentem. Zapis Bedy może świadczyć nie tylko o silnym monastycyzmie w samych początkach anglosaskiego chrześcijaństwa, ale i o dbałości o śpiewy religijne, stanowiące prawdopodobnie początki chorału gregoriańskiego w Anglii.
- ItemIdea compassio fraterna w parenetycznej instrukcji Dhuody z Septymanii († ok. 843)(Wydawnictwo KUL, 2019) Chudzikowska-Wołoszyn, MałgorzataNiniejszy artykuł podejmuje temat związany z proklamowaną przez karolińską uczoną, Dhuodę z Septymanii, ideą compassio fraterna, która odnosiła się do zdolności braterskiego współczucia i współcierpienia, rodziła także tak istotną dla chrześcijan duchową więź. Autorka przybliża definicję miłości braterskiej, którą Dhuoda rozważała na płaszczyźnie biologicznej i duchowej. Określiła ona także przynależne jej wartości moralne i płynące z niej wzajemne zobowiązania. W artykule przedstawione zostały źródła, którymi inspirowała się uczona karolińska kreśląc przed małoletnim synem swoje zwierciadłowe wyobrażenie modelowego chrześcijańskiego braterstwa. Podstawę analiz stanowi jedyne napisane przez markizę Septymanii dzieło – Liber manualis, czyli Podręcznik.
- ItemToksaris albo O przyjaźni Lukiana z Samosat – ideał czy parodia?(Wydawnictwo KUL, 2019) Sowa, JoannaToksaris Lukiana ma formę dialogu, ale jego zawartość stanowi zbiór fantastycznych i sentymentalnych historii o przyjaźni przedstawianych przez Greka Mnesipposa i Scytę Toksarisa w formie retorycznego agonu mającego dowieść wyższości jednej z nacji. Interpretacja dialogu stanowi problem: może on być odczytywany jako utwór, który w rozrywkowej formie przekazuje pochwałę tradycyjnej przyjaźni, lub też jako typowa dla Lukiana parodia skierowana przeciwko sentymentalnym poglądom na męską przyjaźń przedstawianym w romantycznych powieściach, legendach i mitach. W artykule tym sugeruję, że w Toksarisie Lukian posługuje się humorem przede wszystkim po to, aby podważyć powszechne stereotypy na temat Greków i „barbarzyńców”, a także pokazać nową formę przyjaźni – przyjaźń pomiędzy ludźmi dzielącymi podobne wartości, opartą na wspólnej paidei.
- ItemŻycie gospodarczo-społeczne w klasztorach północnoafrykańskich w świetle wybranych pism św. Augustyna(Wydawnictwo KUL, 2019) Kołosowski, TadeuszArtykuł przedstawia na tle działalności monastycznej Augustyna i w świetle jego wybranych pism zagadnienia dotyczące życia gospodarczego i społecznego w klasztorach w Afryce Rzymskiej. Autor przedstawia rolę Augustyna w rozwoju cenobityzmu w Afryce Północnej, strukturę społeczną klasztorów, miejsce i rolę pracy w życiu cenobitów duchownych i świeckich oraz kwestie własności i zarządzania majątkiem klasztornym.
- ItemWinieta latarni morskiej w La Coruña na mapie Beatusa z Burgo de Osma w kontekście symboliki wczesnochrześcijańskiej(Wydawnictwo KUL, 2019) Kochanek, PiotrNiniejszy artykuł porównuje winietę latarni morskiej z La Coruña, która znajduje się na mapie Beatusa z Burgo de Osma, z latarniami morskimi wyrzeźbionymi na reliefach sarkofagów i płyt nagrobnych w epoce cesarstwa rzymskiego oraz z winietami tejże latarni na innych zachowanych mapach średniowiecznych. W ten sposób starano się wskazać na ideowe pokrewieństwo pomiędzy tymi elementami. Latarnia morska na reliefach pogańskich sarkofagów jest symbolem szczęśliwego portu, do którego zmierza ludzka dusza. Z kolei latarnia morska na chrześcijańskich płytach grobowych, odnalezionych w rzymskich katakumbach, jest symbolem zbawienia, traktowanym niekiedy jako ekwiwalent krzyża. Latarnia na mapie z Burgo de Osma znajduje się na zachodnich kresach znanego wówczas świata, które to obszary były najbardziej oddalone zarówno od ogrodu w Edenie na Wschodzie, jak i od Jerozolimy, miejsca zbawczego dzieła Chrystusa. Były to więc tereny duchowego mroku, dokąd zgodnie z tradycją Jakub Starszy przyniósł światło Ewangelii. Wraz z nim na obszarach, gdzie dotąd panowała śmierć, zapłonęła nadzieja zbawienia, czego graficznym wyrazem na analizowanej mapie Beatusa jest zestawienie latarni morskiej z sanktuarium Apostoła. W ten sposób na kresach Zachodu powstała najpierw bezpieczna duchowa przystań, a później wielkie centrum pielgrzymkowe rozświetlające duchowe mroki tej peryferyjnej części ówczesnego świata. Nie przypadkiem mapa ta została wykonana w kręgu klasztornej kultury benedyktyńskiej, która przechowywała pieczołowicie dawną chrześcijańską tradycję.
- ItemAnathema in lateinischen Inschriften(Wydawnictwo KUL, 2019) Ehmig, Ulrike; Zawadzki, KonradUkończone niedawno badania nad chrześcijańskimi epitafiami zawierającymi terminy adiuro lub coniuro zwracają uwagę na to, że owe epitafia – mające na celu chronić groby przed profanacją – grożą klątwą każdemu, kto ośmieliłby się naruszyć miejsce pochówku zmarłych. Używane w tym kontekście groźby i sankcje karne niejednokrotnie zapożyczano ze Starego lub Nowego Testamentu. Profanacje grobów podlegały między innymi anatemie skazującej profanatorów na karę wiecznego potępienia. Konrad F. Zawadzki, który w ostatnich latach intensywnie zajmował się użyciem terminu „anatema” w źródłach literackich, zwrócił uwagę na to, że sankcja anatemy we wczesnej literaturze chrześcijańskiej stosowana była przede wszystkim w kontekście sporów dogmatycznych z heretykami. Użycie terminu „anatema” w łacińskich inskrypcjach, które do tej pory nie było jeszcze nigdy przedmiotem badań naukowych, a które w niniejszym przedłożeniu poddane jest szczegółowej analizie, ukazuje, że kara anatemy – skierowana przeciwko profanatorom grobów – dotyczyć mogła w pierwszej linii nie odstępstw dogmatycznych, ale przewinień moralnych. Prezentowane i omawiane w artykule jedenaście inskrypcji łacińskich zawierających termin „anatema” oraz datowanych na czas między VI a VIII wiekiem jest wymownym dowodem na to, że sankcja anatemy – początkowo stosowana jedynie w kontekście dogmatycznym – z biegiem lat zaczęła obejmować nowe „przeklęte” obszary.
- ItemRozwój wspólnot domowego Kościoła w Ewangelii Marka w świetle "Tractatus in Marci Evangelium" Hieronima ze Strydonu(Wydawnictwo KUL, 2019) Mateja, LeszekArtykuł ukazuje proces powstawania struktury eklezjalnej w Ewangelii według św. Marka, począwszy od powstania pierwszej wspólnoty domowego Kościoła w oparciu o οἰκία Szymona i Andrzeja (por. Mk 1,29) do momentu spotkania w czasie pierwszego cudu rozmnożenia chlebów i ryb (por. Mk 6,34-44), podobnych wspólnot powstałych na terenie Galilei. Inspiracją do takiej interpretacji tej części Ewangelii według św. Marka był dla nas pierwszy zachowany komentarz do tejże Ewangelii autorstwa Hieronima ze Strydonu. Autor, komentując uzdrowienie niewidomego z Betsaidy (por. Mk 8,22-26), ukazał „dom” jako symbol Kościoła i przedstawił metodę interpretacji Pisma, dzięki której można tak odczytać przesłanie Ewangelii Marka.
- ItemŚlady Orygenesowej egzegezy w "De monastica exercitatione" Nila z Ancyry(Wydawnictwo KUL, 2019) Nieścior, LeonW swoim głównym piśmie na temat monastycznej ascezy De monastica exercitatione Nil z Ancyry (zm. ok. 430) stosuje wiele przenośnych wyjaśnień Biblii, zwłaszcza Starego Testamentu. Niektóre z nich zdają się nosić ślady wpływu Orygenesa. Wpływ aleksandryjczyka, bezpośredni lub pośredni, odnajdujemy w aluzjach Nila z Ancyry do Rdz 3,15; Sdz 15,4; 1Sm 14,13; Ps 137,9; Lm 4,5; Za 11,17. O ile Orygenes stosuje alegorię w tych przypadkach na gruncie doktrynalnym i ascetycznym, to Nil z Ancyry zawęża swoją duchową interpretację na ogół do tematyki ascetycznej. W niektórych miejscach spotykają się ze sobą elementy alegorii i typologii zorientowanej chrystocentrycznie.
- ItemChrystus i Jego dzieło zbawcze w chrzcielnym nauczaniu Ildefonsa z Toledo(Wydawnictwo KUL, 2019) Wygralak, PawełW artykule zostało omówione nauczanie Ildefonsa z Toledo na temat osoby Jezusa Chrystusa i Jego zbawczego dzieła. Podstawą przedstawionego opracowania były dwa dzieła biskupa Toledo (Do cognitione baptismi i De itinere deserti), w których zawarł on pouczenia dotyczące sakramentu chrztu. W chrzcie świętym każdy człowiek dzięki męce i zmartwychwstaniu Chrystusa otrzymuje nowe życie. Może je człowiekowi ofiarować jedynie sam Bóg. Ildefons podkreśla więc prawdę o bóstwie Jezusa Chrystusa, omawia Jego zbawcze dzieło i wskazuje na nieustanną obecność Chrystusa w życiu wszystkich ochrzczonych. Jezus Chrystus obdarza ochrzczonych swoją uprzedzającą łaską, wspiera ich wszelkimi potrzebnymi darami, daje im przykład życia zgodnego z wolą Boga Ojca. Wszystko to czyni po to, aby doprowadzić ich do radości życia wiecznego. Ildefons z Toledo opiera swoje nauczanie na Piśmie Świętym, odwołując się przede wszystkim do tekstów Starego Testamentu i nauczania św. Pawła.
- ItemŚw. Jan Chryzostom, VII Homilia w cyklu Homilii do Listu do Filipian (In epistulam ad Philippenses argumentum et homiliae 7, CPG 4432)(Wydawnictwo KUL, 2019) Latawiec, ZofiaNiniejsza praca stanowi przekład VII homilii Jana Chryzostoma dotyczącej cyklu homilii do Listu do Filipian. Jest to pierwszy polski przekład wspomnianej homilii. Tekst poprzedzony został krótkim wstępem, w ramach którego omówione zostały kwestia czasu i miejsca powstania omawianej mowy, a także jej przedmiot. Wyróżnione zostały również główne zagadnienia podejmowane przez Złotoustego w obrębie homilii. Część wstępu stanowi opis struktury tekstu Chryzostoma, będący analizą elementów wskazujących na retoryczny kunszt autora. Przekład opatrzony został krótkim komentarzem w formie przypisów, dotyczących passusów, które mogą stanowić problem interpretacyjny.
- ItemElihu jako mędrzec w historii egzegezy Księgi Hioba na przykładzie anonimowego Commentarii in Job(Wydawnictwo KUL, 2019) Jóźwiak, MagdalenaElihu jest pierwszym spośród antycznych komentatorów w historii egzegezy Księgi Hioba. W kwestii wystąpienia Elihu większa część egzegetów przyjmuje pogląd, iż jego mowy są późniejszym dodatkiem, wysuwając przy tym szereg argumentów (m.in. Elihu nie pojawia się w prologu ani w epilogu Księgi Hioba, język jego wystąpienia różni się od języka trzech przyjaciół Hioba, główny temat nauczania Elihu różni się od argumentów wysuwanych przez poprzedników w dyskusji). W niniejszym artykule omówiliśmy postać mędrca Elihu na przykładzie anonimowego Commentarii in Job. Temat został przedstawiony w trzech odsłonach. Po pierwsze, zaprezentowaliśmy pokrótce Commentarii in Job. Po drugie, nakreśliliśmy obraz Elihu, jaki wyłania się z anonimowego komentarza. W końcowym zaś i najważniejszym podpunkcie tego artykułu zreferowaliśmy na podstawie Commentarii in Job stosunek mędrca Elihu do Boga, do Hioba i trzech jego przyjaciół. Fragmenty z omawianego komentarza podajemy w tłumaczeniu własnym.
- ItemSiedmiu braci machabejskich z Czwartej Księgi Machabejskiej jako typ Chrystusa. Próba zastosowania egzegezy typologicznej do tekstu Czwartej Księgi Machabejskiej(Wydawnictwo KUL, 2019) Baran, Grzegorz MariuszJak zostało zapowiedziane już na wstępie, w niniejszym artykule została przedstawiona swego rodzaju próba zastosowania egzegezy typologicznej do tekstu Czwartej Księgi Machabejskiej. W świetle przeprowadzonych analiz widać wyraźnie, że siedmiu braci męczenników może być postrzeganych jako typ Chrystusa. Liczba siedem, określająca ich ilość, jest typem doskonałości osoby Chrystusa; pochodzenie siedmiu braci od Abrahama – typem pochodzenia Chrystusa; kierowanie się przez braci „pobożnym rozumem” – typem poddania się woli Ojca przez Chrystusa; namowy Antiocha IV – typem kuszenia Chrystusa przez diabła; męczeńska ofiara braci – typem ofiary zbawczej Chrystusa; „utwierdzenie w niebie” braci – typem wniebowstąpienia Chrystusa. Posługując się cytowanym wyżej stwierdzeniem św. Ireneusza, można powiedzieć, że rzeczywiście w Czwartej Księdze Machabejskiej ukryty jest Chrystus za pomocą typów, które związane są z postaciami siedmiu braci machabejskich. Mając natomiast na uwadze fakt, że Czwarta Księga Machabejska czerpała z Drugiej Księgi Machabejskiej lub z tych samych źródeł, można stwierdzić, iż sposób przedstawienia przez autora z I wieku po Chrystusie siedmiu braci, których historia rozegrała się w II wieku przed Chrystusem, jeszcze bardziej – w perspektywie typologicznej – przybliżył ich do osoby Chrystusa. W tym kontekście na uwagę zasługuje także matka siedmiu braci, której osobę można byłoby zinterpretować jako typ Maryi – Matki Chrystusa.
- ItemKarl Holl (1866-1926) – luterański badacz źródeł patrystycznych(Wydawnictwo KUL, 2019) Widok, NorbertTreść niniejszego artykułu została poświęcona badaczowi starożytności chrześcijańskiej, jakim był żyjący na przełomie XIX i XX wieku Karl Holl (1866-1926). Urodzony w rodzinie protestanckiej znacznie angażował się w pogłębienie i rozwój protestantyzmu w Niemczech zarówno aktywnością społeczno-religijną, jak i twórczością pisarską. Obok tego pasma działalności w jego życiu okazał się on ponadto wybitnym historykiem, publikując także przyczynki naukowe odnoszące się do starożytności chrześcijańskiej. Spośród nich na szczególną wzmiankę zasługują wydania krytyczne obejmujące pisma Epifaniusza. Śmiało zaprezentował bowiem swój punkt widzenia w kwestii autorstwa utworów ukazujących Epifaniusza jako ikonoklastę, a będących przez wieki przypisywane innym autorom. Mimo szerokiej dyskusji trwającej kilka dziesięcioleci w XX wieku linia badawcza nakreślona przez K. Holla pozostała niezmieniona. Kunszt badawczy i solidność w prowadzeniu analiz filologicznych i historycznych tego uczonego zasługują zatem na przypomnienie.
- ItemItinararium Egerii na temat światła(Wydawnictwo KUL, 2019) Czyżewski, Bogdan StanisławEgeria, która odbyła swoją pielgrzymkę do Ziemi Świętej w latach 381-384, pozostawiła ważne świadectwo w postaci spisanych pamiętników. Jej Itinerarium to niezwykłe dzieło dla badaczy historii monastycyzmu, liturgii i obyczajów panujących w Ziemi Świętej w IV wieku. Dzięki tym opisom mamy możliwość zapoznania się z jerozolimską liturgią odprawianą w ciągu całego roku liturgicznego, z lokalizacją miejsc świętych, które odwiedziła ta niestrudzona pątniczka. W Pamiętnikach Egerii pojawiają się także informacje na temat światła, które wydobywa się ze świec, kandelabrów, lamp i pochodni. Odnosi się wręcz wrażenie, że w swoich opisach autorka pragnie zwrócić uwagę czytelnika na trzy ważne funkcje, jakie spełniało światło w świątyniach podczas liturgii. Zapalane w czasie nieszporów światło było modlitwą dziękczynienia składaną Bogu i posiadało swój wymiar duchowy. Światło towarzyszyło też pielgrzymom, zwłaszcza kiedy przemieszczali się z jednej świątyni do drugiej, w czasie oczekiwania na nabożeństwa oraz w celu rozwidnienia pomieszczeń, w których odbywała się liturgia. Pątniczka wskazuje również na światło, które ozdabiało wnętrze świątyń i nadawało im blasku oraz splendoru.
- ItemMedical metaphors in Augustine’ s letters(Wydawnictwo KUL, 2019) Marciniak, Bernard JarosławAugustin in his correspondence many times uses the metaphor based on medicine and hygiene – deeply rooted in biblical, patristic and philosophical tradition of his times. Directly or indirectly he refers mainly to two ideas: Christ as Medical Doctor and St. Paul’s doctrine of the Church as the Body of Christ. Christians are members of the Church. Their personal sins, spiritual flaws, foreign doctrines and heresies they are attracted to, schisms they join such as Judaism, Priscilianism, Manicheism, Donatism, paganism, pride and discord among communities are all presented metaphorically as illnesses. Augustine uses the images of blindness, cancer, gangrene, madness, lethargy, dementia and injury. The Author as the Shepherd of the Church offers various devices and ways to fight the vices, using medical terms in a didactic context. In this way, medicine becomes the representation of the Church’s discipline, ethics and spirituality.
- ItemRozum jako naturalna droga do wiary – zapomniana koncepcja Teodoreta z Cyru(Wydawnictwo KUL, 2019) Dobosz, Wojciech PiotrArtykuł skupia się na mało znanym w środowisku polskim syryjskim Ojcu Kościoła Teodorecie z Cyru, który w swoim dziele Leczenie chorób hellenizmu stworzył oryginalną metodę apologetyczną. Polegała ona na przedstawieniu rozumu, racjonalnego myślenia jako naturalnej drogi do wiary, by w ten sposób przekonać do chrześcijaństwa wykształconych przedstawicieli kultury greckiej. Posiadając zarówno klasyczne greckie wykształcenie, jak i doświadczenie życia mniszego w syryjskiej formie ascezy, potrafił połączyć obie te rzeczywistości, wskazując na chrześcijaństwo jako prawdziwą filozofię (pełnię poznania) oraz na mnicha jako ideał filozofa. Główną metodą Teodoreta jest uzasadnienie racjonalności chrześcijaństwa polegające na stworzeniu kryteriów rozumności nauki zgodnie z myślą i poglądami uznanych w kulturze greckiej autorytetów. Metoda ta mogłaby stać się podstawą pod wspólne dla wszystkich chrześcijan działanie, by współczesny racjonalny świat ponownie otworzył się na pełnię prawdy bytu – Jezusa Chrystusa.
- ItemMiędzy Rzymem a opozycją antychalcedońską. Zasadnicze kierunki polityki religijnej cesarza Leona I (457-474)(Wydawnictwo KUL, 2019) Sadurska, KatarzynaZ jednej strony stosunki z Rzymem i opozycją anty-chalcedońską, a z drugiej stosunki z patriarchą Konstantynopola i troska o prawowierność poddanych to cztery podstawowe kierunki polityki religijnej cesarza Leona I. Bilans jego panowania w tym zakresie wydaje się być pozytywny. Cesarz zdołał utrzymać dobre stosunki z papieżem Leonem I Wielkim i z jego następcami, mimo że niekiedy musiał iść na kompromis z przeciwnikami decyzji, które zostały przyjęte w roku 451 przez Sobór Chalcedoński. Z kolei papież, mimo że dwudziesty ósmy kanon tegoż soboru przyznał mu w hierarchii patriarchów tylko prymat honoru, był w stanie współpracować z Konstantynopolem w celu zachowania jedności Kościoła. W ten sposób cesarz Leon I i papież Leon I udowodnili nie tylko wysoką kulturę osobistą, ale przede wszystkim dalekowzroczność swej polityki religijnej. Z kolei ważnym momentem w stosunkach cesarza z patriarchą Konstantynopola była koronacja cesarska Leona, w której patriarcha odegrał bardzo ważną rolę. Cesarz poświęcał również wiele uwagi życiu duchowemu swych poddanych, o czym świadczy m.in. sprowadzenie relikwii Matki Bożej do stolicy i propagowanie jej kultu, co z punktu widzenia postanowień Soboru Chalcedońskiego było niezwykle ważne. Działania te stawiają w dobrym świetle nie tylko Leona I, lecz także politykę religijną dworu cesarskiego i patriarchatu Konstantynopola za jego panowania. Napięcia religijne i polityczne powstały dopiero kilka lat po śmierci cesarza, a ich wyrazem była tzw. schizma akacjańska (484-519).
- ItemManoscritti inclassificabili della Vita S. Pauli Monachi Thebaei di San Girolamo(Wydawnictwo KUL, 2019) Degórski, BazyliArtykuł omawia te kodeksy Hieronimowej Vita S. Pauli Monachi Thebaei, które nie można jeszcze zaliczyć do żadnej z rodzin rękopiśmiennej tradycji tegoż dzieła. Już John Frank Cherf, O.S.B. uznał następujące kodeksy za niezdolne do zaliczenia do jakiejkolwiek rodziny rękopiśmiennego przekazu Hieronimowej Vita: Bernensis Lat. 111, Bruxellensis 64, Cameracensis 864 (767), Dresdensis A 62 cod. D, Laurentianus pl. 19, cod. 16, Matritensis 10007, Parisinus Lat. 3784, Parisinus Lat. 5314, Parisinus Lat. 5385, Parisinus Lat. 9741, Vaticanus Lat. 5411, Vaticanus Lat. 7014, Vaticanus Barberinianus Lat. 586, Basilicanus A. 2, Vindobonensis Lat. 420 oraz Vindobonensis S. Mariae ad Scotos 409 (324). W niniejszym studium zaś dołączyliśmy do tychże rękopisów następujące kodeksy, których Cherf nie przebadał: Iagellonicus Cracoviensis 2265 AA XII 9, Casanatensis Codex 718 (B.I.3), Lateranensis Codex A. 79, Farfensis 5 (270), Sessorianus 5 (XXIX), Vallicellanus Tomus III, Vaticanus Latinus 600, Vaticanus Lat. 5257, Vaticanus Lat. 9309, Vaticanus Lat. 13393, Vaticanus Barberinianus Lat. 469, Vaticanus Urbinas Lat. 396, Basilicanus A. 4.
- ItemDie Regel der Übersetzung nach Hieronymus in der Theorie und Praxis(Wydawnictwo KUL, 2019) Bachniak, Tatiana MiroslawaHieronim ze Strydonu (347-419), jeden z czterech wielkich Ojcόw Kościoła Zachodniego przeszedł do historii jako tłumacz Biblii. Jego zainteresowanie Pismem Świętym, oczytanie w dziełach wczesnych pisarzy chrześcijańskich oraz znajomość języka greckiego i hebrajskiego sprawiły, że był uważany przez jemu wspόłczesnych za eksperta w dziedzinie egzegezy biblijnej. Dzięki korespondencji z papieżem Damazym zrodziła się idea rewizji wielu istniejących, rόżniących się od siebie przekładόw Ewangelii na podstawie tekstόw źrόdłowych. Wkrόtce jednak rozpoznano konieczność rozszerzenia prac rewizyjnych rόwnież na księgi Starego Testamentu, ktόre Hieronim postanowił tłumaczyć, opierając się na tekstach hebrajskich, a nie jak dotychczas na LXX. Innowacyjność tego przedsięwzięcia napotkała na krytykę i sprzeciw w wielu kręgach kościelnych. Obawiano się ogromnego wpływu, jaki Hieronim mόgł wywrzeć na kształt Biblii dzięki swojemu nowemu przekładowi opierającemu się na oryginalnych tekstach źrόdłowych i zachowującemu sens przekazywanej zbawczej treści, a nie zachowującemu jej dosłownego brzmienia, co byłoby rόwnoznaczne z detronizacją Septuaginty.
- ItemPrawda o Bogu Stwórcy, stworzeniu i jego odnowie według Wyznań św. Augustyna(Wydawnictwo KUL, 2019) Zarzycki, StanisławArtykuł podejmuje temat stworzenia, który obok filozoficznego zagadnienia szukania prawdy i teologiczno-duchowej confessio stanowi jedno z głównych zagadnień Wyznań Augustyna. Najpierw wskazuje na ważność tego zagadnienia w tym dziele i poszukuje sposobu powiązania go z dwoma odmiennymi tematycznie częściami Wyznań: autobiograficzną i egzegetyczną. Dalej ukazuje Augustyna „krętą drogę” poszukiwania prawdy o Stwórcy i stworzeniu wiodącą przez czas błędów młodości i okres zagubienia się w sekcie manichejczyków (materializm, dualizm metafizyczny). Objaśnia zrodzone u Augustyna pod wpływem neoplatonizmu doświadczenie „powrotu do samego siebie” i uzyskanie światła prawdy o Stwórcy oraz stworzeniu, a potem, pod wpływem lektury Słowa Bożego, uzyskanie łaski nawrócenia jako daru „nowego stworzenia”. W ostatniej części artykułu przybliżono, na podstawie ostatnich ksiąg Wyznań, teologię i duchowość „nowego stworzenia”, objaśniając je w sensie dosłownym i alegorycznym.